Μια δωρεά …. ένα δώρο άδωρο.

Το Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΚΠΙΣΝ) είναι δωρεά του Ιδρύματος προς το ελληνικό δημόσιο. Ο συνολικός προϋπολογισμός του έργου είναι €630 εκατομμύρια.

Είναι σα να δώσουν σ’ ένα μισθοσυντήρητο μια ferrari ή μια βίλλα στη Μύκονο. Τα ερωτήματα πολλά.

Το χρειαζόμασταν ως δημόσιο αυτό το δώρο;
Γιατί δεν κράτησε το Ίδρυμα τη διαχείριση;
Δόθηκαν πράγματι τα €630 εκατομμύρια από χρήματα του Ιδρύματος;

Το ελληνικό δημόσιο χρηματοδότησε ή θα χρηματοδοτήσει έργα σχετικά με το Κέντρο Πολιτισμού;
Ποια είναι η αναγκαία ετήσια δαπάνη του δημοσίου για τη συντήρηση και λειτουργία του Κέντρου;

Στόχος του σχολίου μου δεν είναι ν’ απαντήσει σε κάποια απ’ αυτά τα ερωτήματα αλλά να δείξει το αχρείαστο του δώρου.

Το Κέντρο θα στεγάσει την Εθνική Λυρική Σκηνή (ΕΛΣ). Όμως το ελληνικό δημόσιο έχει στην κατοχή του πλέον το Μέγαρο Μουσικής. Δεν θα μπορούσε να στεγαστεί εκεί η ΕΛΣ;

Το Κέντρο θα στεγάσει επίσης την Εθνική βιβλιοθήκη. Χρειαζόταν μια καινούρια στέγη ή ένας άλλος τρόπος λειτουργίας των βιβλιοθηκών και των αρχείων στη χώρα μας; Στο Βέλγιο απ’ τη δημοτική βιβλιοθήκη οποιασδήποτε όσο και μικρής πόλης μπορείς ν’ αναζητήσεις οποιοδήποτε βιβλίο. Αν το βιβλίο υπάρχει σε κάποια άλλη βιβλιοθήκη στη χώρα με μια απλή αίτηση στο φέρνουν δωρεάν και το δανείζεσαι για κάποιο χρονικό διάστημα.

Δεν είναι προφανές το άδωρον του πράγματος;

Υ.Γ. Έλληνες πολίτες ως πότε θα πληρώνουμε για πράγματα που γίνονται χωρίς να έχουμε αποφασίσει εμείς οι ίδιοι γι’ αυτά;

Έλληνες τ’ αξίζετε τα τραγούδια σας;

Τελικά για τους νεοφιλελεύθερους φασίστες όλη η ελληνική δισκογραφία πρέπει να είναι ένας αφόρητος λαϊκισμός.