Πάλι το «τι να κάνουμε;».

Κατά τη γνώμη μου η λύση στο κοινωνικό και πολιτικό αδιέξοδο που τυλίγει τη κοινωνία μας δεν είναι η «κυβέρνηση της Αριστεράς». Κι αυτό παρ’ όλο που στις ευρωεκλογές θα ψηφίσω ΑΝΤΑΡΣΥΑ και στις βουλευτικές ΣΥΡΙΖΑ μιας και δεν θέλω να είμαι πολιτικά ανόητος. Σκοπεύω δηλαδή να χρησιμοποιήσω τους κομματικούς σχηματισμούς της αριστεράς προκειμένου να προασπίσω στοιχειωδώς τα συμφέροντά μου.

Γιατί όμως δεν είναι αυτή η λύση;

Το πρόβλημα ξεκινά εκεί στα μέσα της δεκαετίας του 70 και φθάνει μέχρι σήμερα.

40 χρόνια μετά.

Γιατί προελαύνει αήττητος τόσες δεκαετίες ο νεοφιλελευθερισμός, η σύγχρονη μορφή του καπιταλισμού, σ’ ολόκληρο το πλανήτη, μεταμορφώνοντας με το μαγικό ραβδί του τις ανθρώπινες κοινωνίες; Γιατί κερδίζει εκλογές;

Η στρατηγική του, παλαιά, όσο και αυτό που ονομάζουμε πολιτική: το “Διαίρει και βασίλευε”. Τι του δίνει σφρίγος και πολιτική δύναμη; Είναι η εμπεδωμένη σε φίλους και αντιπάλους του αντίληψη του “δύο μέτρα και δύο σταθμά”, αποτέλεσμα αλλά και αιτία του “Διαίρει και βασίλευε” σ’ έναν αέναο κύκλο. Έτσι τη στιγμή που η Αριστερά έχει την εντύπωση ότι η νίκη ενός κλάδου – σπάνιο φαινόμενο τα τελευταία χρόνια αλλά επιδιωκόμενο με αξιοθαύμαστη επιμονή απ’ όλες τις δυνάμεις της Αριστεράς – είναι μια μικρή νίκη, στη πραγματικότητα αποτελεί ένα βήμα πίσω για τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού προκειμένου να κάνουν δύο βήματα ή και δύο άλματα μπροστά πείθοντας τις μάζες πως η μόνη ισότητα που μπορεί να υπάρξει στο εσωτερικό τους είναι η ισότητα προς τα κάτω. Όλο και πιο κάτω και όλο και πιο άνισοι για να συνεχιστεί αενάως (;) αυτό το καθοδικό σπιράλ.

Και τι να κάνουμε; Το κλασικό ερώτημα επανέρχεται. Επιτρέψτε μου μια μικρή συμβολή στην απάντησή του.

Η λύση είναι να βαδίσουμε προς την εγκαθίδρυση της δημοκρατίας στον τόπο μας. Που σημαίνει αποφασίζουν οι πολίτες και εκτελούν οι πολιτικοί.

Το βασικό ερώτημα είναι πάντα το ίδιο: Ποιος αποφασίζει;

Δύο είναι οι σταθμοί σε μια τέτοια πορεία:

η θεσμοθέτηση δημοψηφισμάτων αποκλειστικά με πρωτοβουλία πολιτών

και η συντακτική εθνοσυνέλευση από κληρωτούς πολίτες.

Αυτά τα δύο βήματα θα δώσουν τη δυνατότητα στους πολίτες ν’ απαντούν οι ίδιοι αυτοπροσώπως σε μια σειρά πολιτικών ερωτημάτων χωρίς τη μεσολάβηση του κομματικού πατριωτισμού, της κομματικής αντιπάθειας, του κομματικού υπολογισμού και εν τέλει των κομματικών προκαταλήψεων.

Για παράδειγμα μια θέση του ΚΚΕ θα κριθεί γι’ αυτό που είναι και όχι σαν, η θέση που προτείνεται απ’ το ΚΚΕ, πράγμα που την κάνει απορριπτέα ή αποδεκτή εκ προοιμίου ανάλογα με την κομματική τοποθέτηση του καθενός.

Βήματα προς τη δημοκρατία.

Κατά τη γνώμη μου η λύση στο κοινωνικό και πολιτικό αδιέξοδο που τυλίγει τη κοινωνία μας δεν είναι η «κυβέρνηση της Αριστεράς». Κι αυτό παρ’ όλο που στις ευρωεκλογές θα ψηφίσω ΑΝΤΑΡΣΥΑ και στις βουλευτικές ΣΥΡΙΖΑ.

 

Η λύση είναι να κάνουμε βήματα προς την εγκαθίδρυση της δημοκρατίας στον τόπο μας = αποφασίζουν οι πολίτες και οι πολιτικοί εκτελούν. Γιατί το βασικό ερώτημα είναι πάντα: Ποιος αποφασίζει;

 

Σταθμοί σε μια τέτοια πορεία είναι η θεσμοθέτηση δημοψηφισμάτων αποκλειστικά με πρωτοβουλία πολιτών + συντακτική εθνοσυνέλευση από κληρωτούς πολίτες.

Γιατί χαίρεται και χαμογελά ο ΣΥΡΙΖΑ;

Άλλο ένα σύμπτωμα του γραφειοκρατικού DNA της Αριστεράς.

Την ώρα που οι εκλογές αναδεικνύουν μια μνημονιακή κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ πανηγυρίζει την πρωτοφανή άνοδό των ποσοστών του.

Την ώρα που είναι βέβαιο πως θα συνεχιστεί η πολιτική εξαθλίωσης του ελληνικού λαού ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κλαίει αλλά ζητωκραυγάζει τον εαυτό του.

Την ώρα που ο ελληνικός λαός θα πληρώσει με αίμα και δάκρυα την εκλογική άνοδο της Νέας Δημοκρατίας, την επιβίωση του ΠΑΣΟΚ και την σταθεροποίηση της ΔΗΜΑΡ, ο ΣΥΡΙΖΑ κομπάζει για την κατάκτηση της θέσης της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Το δυστύχημα είναι πως αν στη θέση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν το ΚΚΕ ή η ΑΝΤΑΡΣΥΑ τα ίδια πανηγύρια θα ακολουθούσαν την αποτυχία ανατροπής της μνημονιακής πολιτικής.

Τελικά το κομβικό ερώτημα είναι ένα και απλό:

οι κομματικοί σχηματισμοί υπάρχουν για να υπηρετούν το λαό ή τον εαυτό τους;

ποιο υπερτερεί: το συμφέρον του κόμματος ή το συμφέρον των εργαζομένων;

Στις 17 Ιουνίου εκτός από εμένα και ο Πιτσιρίκος ψηφίζει ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Γράφει ο Πιτσιρίκος και αντιγράφει ο blackboy1955:

Σε όλες τις εκλογές δεν είχα ποτέ αμφιβολία ή δίλημμα για το ποιο κόμμα θα ψηφίσω. Όταν σταμάτησα να ψηφίζω, πάλι ήμουν σίγουρος ότι κάνω το σωστό τη συγκεκριμένη στιγμή. Αυτή τη φορά, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Είναι η πρώτη φορά που με απασχόλησε τόσο πολύ η ψήφος μου.

Δεν χρειάζονται αναλύσεις. Έχει μιλήσει το σώμα μου. Η καρδιά λέει ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το μυαλό λέει ΣΥΡΙΖΑ.

Οπότε, χρειάστηκε να εμπιστευτώ το στομάχι μου. Που ξέρει τα πάντα.

Και το στομάχι λέει ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Σε αυτές τις εκλογές, θα ήθελα να μπορούσα να ψηφίσω όλα τα αριστερά κόμματα. Θα μπορούσα, αν μου έκαναν τη χάρη να συνεργαστούν. Δεν μου την έκαναν.

Σημασία έχει -αυτή τη φορά- στο δρόμο να είμαστε όλοι μαζί. Και έχει πολύ δρόμο από δω και πέρα.

Από το

http://pitsirikos.net/2012/06/%CF%8C%CE%BB%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%BA%CF%8C%CE%BA%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%BF/

Τα ίδια και στις 6 Μάη.

Η Παρέμβαση του Γιώργου Ρούση στη συνεδρίαση του Πανελλαδικού Συντονιστικού της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (13/5/12)

 

 Πρώτο αναγκαίο βήμα για να διαφεντεύει ο λαός την τύχη του

Η αντιφατική εκλογική καταδίκη της πολιτικής των μνημονίων και της λιτότητας διαμόρφωσε ένα εξίσου αντιφατικό πολιτικό σκηνικό:

Μια φιλομνημονιακή δεξιά.

Μια αντιμνημονική εθνικιστική, φασιστική δεξιά.

Μια αντιμνημονιακή μη αντικαπιταλιστική φιλο ΕΕ ρεφορμιστική Αριστερά.

Μια αντιακαπιταλιστική ριζοσπαστική, Αριστερά.

Όλα τα παραπάνω εκφράζονται με διάφορες αποχρώσεις και είναι κατανεμημένα σε διάφορους σχηματισμούς .

Με αυτά τα δεδομένα μπαίνει μπροστά μας ακόμη πιο επιτακτικά το καθήκον της ενίσχυσης και ενιαίας παρουσίας του πόλου της αντικαπιταλιστικής ριζοσπαστικής αριστεράς, ο οποίος δεν μπορεί παρά να υπερβαίνει τη σημερινή αναγνωρίσιμη μεν, περιθωριακή δε ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αυτό προϋποθέτει :

1.Μια αυστηρή, σαφή, τεκμηριωμένη, αντιπαράθεση με την εξελισσόμενη οργανωμένη προσπάθεια διαμόρφωσης μιας νέας σοσιαλδημοκρατίας, που στόχο θα έχει να αντικαταστήσει το θνήσκον ΠΑΣΟΚ και να γίνει το αριστερό ανάχωμα του συστήματος.

Η αποκάλυψη ενός τέτοιου ρόλου για είναι πειστική δεν θα πρέπει να γίνει με τη μορφή δίκης προθέσεων, αλλά με δυο κυρίως τρόπους:

Πρώτο, με τη συστηματική επισήμανση των οπισθοχωρήσεων της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Ήδη σήμερα, την ίδια ώρα που βουλευτές του κάνουν λόγο γενικώς και αορίστως για αντίσταση στο «τραγούδι των σειρήνων», αυτή ενδίδει στις σειρήνες της εξουσίας.

Έτσι η καταγγελία του μνημονίου μετατρέπεται σε κουβελικού τύπου «επαναδιαπραγμάτευση» , «επανεξέταση, «επανατοποθέτηση», ή κατάργηση των συνοδευτικών νόμων και η άρση της λιτότητας, μετατρέπεται σε «μη περαιτέρω» επιδείνωση , η ακύρωση του χρέους μετατρέπεται σε χρονική μετατόπιση αποπληρωμής ενός μέρους του χρέους, … η εθνικοποίηση των τραπεζών μετατρέπεται σε έλεγχό τους.

Μάλιστα ο υπουργός του 89 Γιάννης Δραγασάκης, αφού έκανε λόγο για ανάγκη κυβέρνησης «ειδικού σκοπού» και «εθνικής συμπαράταξης» , έφθασε στο σημείο να εξοβελίσει ακόμη και τον όρο της καταγγελίας ως μονομερούς πράξης, που δεν αρμόζει στην κουλτούρα του ΣΥΡΙΖΑ!!!

Και όλα αυτά σε συνδυασμό με την εμμονή στην παραμονή στην Ευρωζώνη, και την προσκόλληση στην σύγχρονη μεγάλη ιδέα της αστικής τάξης, την ΕΕ.

Δεύτερο, με τη πρόταξη εκ μέρους μας ενός γενικού πολιτικού πήχη, όχι προσχηματικού -δηλαδή διαμορφωμένου με στόχο την απόρριψή του- αλλά τέτοιου που να ανταποκρίνεται σε μια εδώ και τώρα εφικτή φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση.

Και τέτοιους πήχεις με συγκεκριμένο περιεχόμενο, θα πρέπει να διαμορφώσουμε σε όλα τα πεδία της πάλης , έτσι ώστε να αποδειχτούν στην πράξη μέσα από τη συγκεκριμένη στάση τους, οι πραγματικές προθέσεις της κάθε μιας από τις συνιστώσες ή και υποσυνιστώσες της ευρύτερης αριστεράς.

Με τις υπάρχουσες και στο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ -ΣΥΝ ριζοσπαστικές δυνάμεις με τις οποίες βρισκόμαστε πιο κοντά, θα πρέπει να επιδιώξουμε τη συνεργασία και το από κοινού χτίσιμο του αντικαπιταλιστικού-αντιμπεριαλιστικου μετώπου, στη βάση του άξονα τον οποίο τους προτείνουμε και τον οποίο και οι ίδιες έχουν δημόσια υποστηρίξει.

Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν θα αναδεικνύουμε ταυτόχρονα τις στην κυριολεξία σχιζοφρενικές αντιφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ, και ακόμη το γεγονός ότι αυτές οι σύμμαχες με μας δυνάμεις, όσο παραμένουν εγκλωβισμένες σε αυτόν, χρησιμοποιούνται από την ηγεσία του ως μαϊντανός στο «αριστερό» πολιτικό ανάχωμα που μαγειρεύεται.

2. Απαιτείται ακόμη, η επιμονή στο μετωπικό κάλεσμα προς το ΚΚΕ, με απεύθυνση κυρίως τον κόσμο του, αλλά και την ηγεσία του, παρόλο που αυτή φαίνεται να έχει αποφασίσει να κάνει χαρακίρι.

Αυτό το κάλεσμα προς το ΚΚΕ θα πρέπει να γίνεται με επίκληση στο ίδιο του το πρόγραμμα, στο οποίο γίνεται λόγος για Αντιιμπεριαλιστικό Αντιμονοπωλιακό Δημοκρατικό Μέτωπο και κυβέρνηση, με προγραμματικές κατευθύνσεις που κινούνται στον ίδιο άξονα με την πρότασή μας.

Παράλληλα και πάλι με επίκληση στο ίδιο του το πρόγραμμα, θα πρέπει να ασκούμε κριτική προς το ΚΚΕ, πέρα από την υποχωρητικότητα του στο πεδίο των αγώνων, κυρίως όταν αυτοί τείνουν να κορυφωθούν, και την απουσία του από κινητοποιήσεις που δεν ελέγχει , για την αρρωστημένη, ακραία, σεχταριστική, αντιμετωπική του στάση και για την προσχηματική –ως θεωρητικοποίηση του σεχταρισμού του- παραπομπή των πάντων στο σοσιαλιστικό μέλλον, με άλλα λόγια για την αδιέξοδη μηδενιστική καταστροφολογία του .

3.Τέλος, με τις υπόλοιπες δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, θα πρέπει με επιμονή και με συνέπεια να τους θέσουμε άμεσα υπό συζήτηση την πρόταση μας , να επιδιώξουμε να συντονίσουμε τους αγώνες μας, να ξεπεράσουμε όλοι μαζί τη λογική της αναγωγής της συντήρησης των μικρομάγαζων σε αυτοσκοπό, να αποτινάξουμε την επιρροή που ασκούν και πάνω μας οι κυρίαρχες αξίες, κάτι που κάτω από τις σημερινές κρίσιμες συνθήκες είναι καταστροφικό.

Οι διαφαινόμενες , επερχόμενες εκλογές είναι βέβαιο ότι με δεδομένο το κλίμα που έχει διαμορφωθεί θα είναι πολύ δύσκολες και δυσοίωνες, για εμάς. Παρόλα αυτά είμαι πεπεισμένος ότι θα πρέπει να συμμετέχουμε σε αυτές αυτοτελώς.

Όμως για να διασώσουμε το όποιο θετικό αποτέλεσμα των προηγούμενων εκλογών, για να αποδείξουμε στην πράξη ότι δεν είμαστε από τη σκοπιά του σεχταρισμού ένα μικρό ΚΚΕ, και κυρίως για να προωθήσουμε και μέσω αυτών την αντικαπιταλιστική μετωπική στρατηγική μας, πρέπει να επιδιώξουμε ειλικρινή ανοίγματα σε πρόσωπα και δυνάμεις και αν συμφωνήσουμε σε μια αντικαπιταλιστική-αντιμπεριαλιστική βάση να συνάψουμε εκλογική συνεργασία μαζί τους.

– Η βασική μας απεύθυνση σε αυτές τις εκλογές θα πρέπει να είναι ο συνειδητοποιημένος κόσμος της ριζοσπαστικής αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, και σε δεύτερο επίπεδο ο κόσμος που στον α’ ή β’ βαθμό, λόγω κυρίως του ίδιου του Είναι του, στρέφεται κατά του Ευρώ και της ΕΕ.

1η επιδίωξη μας θα πρέπει να είναι να μάθει ο κόσμος τι ακριβώς ψηφίζει, κάτι που σημαίνει τη συμβολή μας στην αποκάλυψη των μετακινήσεων , αντιφάσεων και αγκυλώσεων που προανέφερα, σε σχέση με τη δική μας συνεπή στάση.

και 2η επιδίωξη μας θα πρέπει να είναι η μετακίνηση της εκλογικής αντιπαράθεσης σε φιλοευρώ /φιλοΕΕ και αντι ευρώ/αντιΕΕ δυνάμεις.

Με δεδομένο ότι στις εκλογές ακόμη και ο συνειδητοποιημένος κόσμος δεν κρίνει με βάση λεπτές αποχρώσεις, ή αόριστες τοποθετήσεις, θα πρέπει να επικεντρώσουμε την προεκλογική μας προπαγάνδα σε ένα σαφές συνεκτικό σκεπτικό.

Αυτό κατά τη γνώμη μου θα πρέπει να είναι :

Είμαστε ή δύναμη που ξεκάθαρα, ενιαία, μετωπικά, εδώ και τώρα, κάνει λόγο για κατάργηση των δανειακών συμβάσεων , παύση πληρωμής του χρέους, κατάργηση των συνοδευτικών νόμων και των μέχρι τώρα μέτρων λιτότητας, κάτι που δεν μπορεί να υλοποιηθεί παρά με την έξοδο από ευρώ και την ρήξη με την ΕΕ, όπως άλλωστε και τα άλλα 3 σημεία της πρότασής μας, αλλά και η κάθε προοδευτική μεταρρύθμιση .

Κεντρικό εκλογικό μας σύνθημα θα πρέπει να είναι: Η ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΙΝΑΙ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΑΕΡΑ, ΑΝ ΔΕΝ ΑΠΟΤΙΝΑΞΟΥΜΕ ΤΗ ΘΗΛΙΑ ΤΟΥ ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΕ. ΑΝ ΔΕΝ ΒΓΟΥΜΕ ΜΕ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΣΧΕΔΙΟ ΚΑΙ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΛΑΚΚΟ ΤΩΝ ΛΕΟΝΤΩΝ ΠΡΙΝ ΑΥΤΟΙ ΜΑΣ ΚΑΤΑΣΠΑΡΑΞΟΥΝ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ.

Και αυτό αποτελεί ένα πρώτο αναγκαίο βήμα, προς την κατεύθυνση , ο ίδιος ο λαός μας, να διαφεντεύει την τύχη του, αποτελεί τη μοναδική βάση ενός πανευρωπαϊκού λαϊκού διεθνισμού.

Πηγή: http://aristeroextreme.blogspot.com

Τι απάντησε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο ΣΥΡΙΖΑ και τι θα έπρεπε, κατά τη γνώμη μου, ν’ απαντήσει.

Αντιπροσωπεία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αποτελούμενη από τους Άγγελο Χάγιο, Σπύρο Δρίτσα, Δημήτρη Σαραφιανό και Γιάννη Σηφακάκη συναντήθηκε σήμερα (9/05/2012) στις 8.30 μμ με αντιπροσωπία του ΣΥΡΙΖΑ. Η τοποθέτηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όπως παρουσιάστηκε στη συνάντηση, είναι το κείμενο που ακολουθεί .

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΣΥΡΙΖΑ

 Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ χαιρετίζει τα εκατομμύρια εργαζομένων και λαού που με τους αγώνες και την ψήφο τους έδωσαν εντολή για ανατροπή των μνημονίων και της αντιδραστικής πολιτικής κυβερνήσεων, ΕΕ και ΔΝΤ, με αριστερή κατεύθυνση. Αυτή η λαϊκή εντολή μπορεί να δικαιωθεί μόνο από ένα κοινωνικό και πολιτικό κίνημα που θα διεκδικήσει και θα επιβάλει, σε συνθήκες βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης και επίθεσης του κεφαλαίου, ένα αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα πάλης, όπως το παρακάτω:

 

1. Ακύρωση όλων των Μνημονίων και Δανειακών Συμβάσεων με ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ, κατάργηση όλων των μέτρων που συνδέονται με αυτές.

2. Προστασία των ανέργων, αυξήσεις μισθών και συντάξεων, μείωση χρόνου εργασίας, σταθερή δουλειά για όλους, φορολόγηση μεγάλου κεφαλαίου.

3. Άμεση παύση πληρωμών προς τους πιστωτές και μονομερή διαγραφή ολόκληρου του τοκογλυφικού δημόσιου χρέους.

4. Εθνικοποίηση χωρίς αποζημίωση και με εργατικό έλεγχο όλων των τραπεζών και των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας.

5. Αποκατάσταση της λαϊκής κυριαρχίας και δημοκρατία από το λαό για το λαό, κατάργηση των ειδικών σωμάτων της ΕΛΑΣ, εξουδετέρωση της Χρυσής Αυγής, σταμάτημα των αντιμεταναστευτικών πογκρόμ, διάλυση των μηχανισμών του στρατού που στρέφονται κατά του λαού, με απεμπλοκή του από το ΝΑΤΟ.

6. Κανένα απ’ τα παραπάνω ζωτικά αιτήματα δεν είναι υλοποιήσιμο χωρίς την άμεση έξοδο από το Ευρώ και την Ευρωσυνθήκη, τη ρήξη και αποδέσμευση από την ΕΕ.

 

Με κριτήριο αυτό το πρόγραμμα, το λαϊκό κίνημα, η Αριστερά και  η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, θα καθορίζουν αντικειμενικά τη στάση τους απέναντι σε κάθε κυβέρνηση, στη σημερινή ιστορική περίοδο. Εκτιμούμε ότι –όπως η ιστορία έχει αποδείξει- τυχόν συμμετοχή της Αριστεράς σε οποιαδήποτε κυβέρνηση κάτω από τον έλεγχο και μέσα στα όρια της τρόϊκα, της ΕΕ, των κομμάτων του μαύρου μετώπου, των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων, θα την οδηγήσει αργά ή γρήγορα, σε ενσωμάτωση και ήττα.

Στη βάση των παραπάνω εκτιμήσεων και στόχων, αλλά και ως προγραμματική θέση της, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πιστεύει ότι η Αριστερά πρέπει να απευθυνθεί στο εργατικό και λαϊκό κίνημα για να ολοκληρώσει την τωρινή πρώτη νίκη του λαού, να επιβάλει κατακτήσεις,επιδιώκοντας τη δική του εξουσία και κυβέρνηση, με τα δικά του όργανα πάλης, ανοίγοντας το δρόμο σε μια νέα επαναστατική προοπτική.

Καλούμε τους εργαζόμενους, το λαό, όλη την Αριστερά και τις μαχόμενες δυνάμεις, σε κοινή δράση και διάλογο για ένα ενωτικό αγωνιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής, στην παραπάνω κατεύθυνση, καθώς και σε άμεσους αγώνες χωρίς καμιά αναμονή.Οποιαδήποτε δε, προσπάθεια σχηματισμού μνημονιακής ή διαχειριστικής αντιλαϊκής συγκυβέρνησης από την παρούσα Βουλή πρέπει να αποτραπεί με λαϊκό ξεσηκωμό.

Πέρα από τη συνάντηση με τον ΣΥΡΙΖΑ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα παρουσιάσει αυτές τις θέσεις για διάλογο και στο ΚΚΕ, το Μέτωπο Ανατροπής και Αλληλεγγύης, το ΚΚΕ (μ-λ) – ΜΛ ΚΚΕ, το ΕΕΚ, την ΟΚΔΕ, την Κομμουνιστική Οργάνωση «Ανασύνταξη», καθώς και σε άλλα αριστερά, ανατρεπτικά και κομμουνιστικά ρεύματα.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, προβάλλοντας αυτοτελώς το παραπάνω πρόγραμμα σε όλες τις κοινωνικές και πολιτικές μάχες, θα συμβάλει στη δημιουργία μιας μαζικής, μετωπικής αντικαπιταλιστικής Αριστεράς που έχει ανάγκη το λαϊκό κίνημα και η εποχή μας.

ΤΙ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ Ν’ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙ:

Σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ, ως ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχουμε διαμορφώσει ένα μεταβατικό πρόγραμμα το οποίο επιδιώκουμε να ριζώσει στο λαό.

Αυτό το πρόγραμμα θεωρούμε πως πρέπει να είναι το πρόγραμμα μιας σοβαρής λαϊκής κυβέρνησης του αγωνιστικού μετώπου ρήξης και ανατροπής! Σε αυτό το πρόγραμμα κατέχει δεσπόζουσα θέση το ζήτημα εξόδου της χώρας μας απ’ την Ευρωπαϊκή Ένωση, μιας και ΔΕΝ μπορούμε να μιλάμε για ανατροπή μνημονίων και δανειακών συμβάσεων, ΕΝΤΟΣ της ΕΕ και του ευρώ.

Υπό αυτό το περιεχόμενο συζητούμε για το αγωνιστικό μετωπο και την κυβέρνησή του!

Ο  ΣΥΡΙΖΑ  όμως θεωρεί αναγκαία την παραμονή της χώρας στην ΕΕ και στο ευρώ.  Εάν ως ΑΝΤΑΡΣΥΑ είμασταν στη Βουλή θα δίναμε ψήφο ανοχής στην κυβέρνησή σας, ΔΕΝ ΘΑ συμμετείχαμε σε αυτή, διατηρώντας το αναφαίρετο δικαιωμά μας, να στηρίζουμε όποια θετική απόφαση αυτή λάβει, και να καταπολεμούμε τις αρνητικές για το λαό αποφάσεις.

Όλη αυτή την τακτική μας την εντάσσουμε στην κατεύθυνση της αντικαπιταλιστικής ανατροπής και της εργατικής εξουσίας/δημοκρατίας.

Γεια σου, Πέτρο.
Πολύ καλό το άρθρο.
Δύο σημεία μόνο θα ήθελα να σχολιάσω.
α. Και στις επόμενες εκλογές θα πρέπει να αποτελέσει κριτήριο επιλογής η συμμετοχή ή όχι της ελληνικής κοινωνίας στην νεοφιλελεύθερη Ευρώπη. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχίσει να επιμένει στη συμμετοχή μας στην Ε.Ε. απ’ όπου πήγασαν τα δύο καταστροφικά μνημόνια. Επί πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ είναι υπέρ της ομοσπονδιοποίησης της Ε.Ε. κόντρα στην αναζήτηση της αυτονομίας. Γι’ αυτά και άλλα πολλά πάλι ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν θα είχε την ανοχή μου κατ’ αρχήν μια κυβέρνηση της κοινοβουλευτικής Αριστεράς.

β. Οι εκλογές αυτές για την ακρίβεια δεν ήταν δημοψήφισμα αλλά υποκατάστατο δημοψηφίσματος. Θα πρέπει να επιμείνουμε στη συνταγματική αλλαγή που θα επιτρέπει την επιβολή δημοψηφίσματος με τη συγκέντρωση 100.000 υπογραφών εντός κάποιων μηνών (όπως γίνεται και στην Ελβετία)

blackboy1955

 

Referendums For Greece

Η προηγούμενη Κυριακή ήταν μια μεγάλη μέρα. Μεγάλη γιατί ο δικομματισμός κατέρρευσε. Γιατί ο ελληνικός λαός δεν τρόμαξε ακούγοντας όλους αυτούς που τα τελευταία χρόνια προσπαθούν να τον τρομοκρατήσουν. Η ‘σιωπηλή πλειοψηφία’ (κατά τον σκιώδη πρώην πρωθυπουργό Παπαδήμο) μίλησε και τους διέψευσε κατηγορηματικά. Είπε ένα μεγάλο ΟΧΙ.

Δείτε την αρχική δημοσίευση 681 επιπλέον λέξεις

Προκήρυξη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για τους ΜΑΘΗΤΕΣ

Προκήρυξη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για τους ΜΑΘΗΤΕΣ

Όταν μιλάμε για χούντα ……, μιλάμε για χούντα.

Το αντέγραψα από τη διεύθυνση

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=14542

Ας το διαβάσουν και οι φίλοι μου στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Μας αφορά όλους.

Για μια άλλη διάσταση του θέματος έχω γράψει στο ΧΟΥΝΤΑ είναι, θα περάσει.

Όταν μου μιλάς για Χούντα

22/04/2012

• 

του Niko Ago

Σκέφτομαι τα δικά μου χρόνια. Τα δικά μου, σχεδόν 22 χρόνια, που έζησα κάτω από πραγματική δικτατορία.  Η οποία, μάλιστα, καμάρωνε και έλεγε τον εαυτό της «δικτατορία του προλεταριάτου». Σε ακούω να λες ότι κι εσύ «ζεις σε μια χούντα» και αναρωτιέμαι, πόσα λίγα γνωρίζεις για τις πραγματικές δικτατορίες και τη χούντα.  Σε αυτές, είτε του «προλεταριάτου» είτε στρατιωτική, τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά, από αυτά που ζεις εσύ κι εγώ σήμερα.  Εκεί, δεν έχεις το δικαίωμα να (αντι)μιλάς στο κράτος. Αν το κάνεις, η απάντηση είναι «φυλακή και εξορία». Δεν έχεις δικαίωμα να γιουχάρεις και γιαουρτώσεις πολιτικό διότι, αντί για «ζήτω» και «μπράβο, ρε μάγκα, λεβέντη και καραμπουζουκλή» περνάς για τα περαιτέρω από την Ασφάλεια «δια υπόθεσίν σου». Βασανιστήρια, κελιά, κράτηση, στρατοδικείο, εξορία. Όλα αυτά τα απλά και φυσιολογικά (για τη χούντα). Α, και να σου πω ότι η «δικτατορία του προλεταριάτου», θεωρεί περιττή και την παρουσία του δικηγόρου. Το κράτος, λέει, ξέρει και προστατεύει καλύτερα. Δεν υπάρχει καν ως επάγγελμα, και ας έχεις όσα λεφτά θέλεις.

Στη χούντα, ή τη «δικτατορία του προλεταριάτου», δεν έχεις το δικαίωμα να γράφεις δημόσια  αυτά που θέλεις-  και κυρίως να γράφεις εναντίων τους-  διότι απλώς, και να έχεις τα κότσια,  δεν έχεις που να τα γράψεις. Στις δικτατορίες, τα μέσα είναι στα χέρια του κράτους και γράφουν μόνο ο,τι υπαγορεύει αυτό. Τότε όλα ανήκουν στο κράτος. Και οι άνθρωποι. Το «σας ανήκω και μου ανήκετε», που είπε κάποτε ο δικτάτορας-χουντικός Παπαδόπουλος στους εφοπλιστές, είναι σωστό κατά το ήμισυ. Η δικτατορία ανήκει σε πολύ λίγους και «της ανήκουν» όλοι.

Δεν σου τα λέω αυτά από διηγήσεις. Ούτε από ντοκιμαντέρ, από γυαλιστερά λευκώματα, από σχολικά εγχειρίδια. Γεννήθηκα στο «μαιευτήριο» της «δικτατορίας του προλεταριάτου» και είδα μέλη της οικογένειάς μου να στέλνονται εξορία για απίθανα πράγματα. Είτε επειδή κάποιος δεν ήπιε «άσπρο πάτο» ένα ποτήρι ρακί στην υγεία του πρωθυπουργού, είτε επειδή ο άλλος δεν έστειλε το παιδί του σε (καταναγκαστική) εθελοντική εργασία, είτε, ένας τρίτος, επειδή ήθελε  να σωθεί από τα καθημερινά βάσανα και αποπειράθηκε να περάσει τα σύνορα παράνομα. Οι τόποι εξορίας γεμίζουν στις χούντες και τις δικτατορίες με όλους αυτούς που το καθεστώς δεν συμπαθεί και όχι αναγκαστικά με αυτούς που δεν συμπαθούν το καθεστώς. Οι δικτατορίες και οι χούντες, έχουν τον τρόπο να τιμωρούν ακόμα και τη σιωπή. Τις ενοχλητικές φωνές, απλώς τις «σβήνουν» χωρίς πολλή σκέψη.

Η δικτατορία δεν δέχεται να «περπατάει» κανένας έξω από τα όρια που εκείνη χαράζει. Εσύ, μπορεί να το θεωρείς  απλώς προσβλητικό για την δημοκρατία,  όταν βλέπεις ότι οι απόγονοι της χούντας, ανακοινώνουν τα ψηφοδέλτιά  τους την 21η Απριλίου όλως τυχαίως(;) αλλά εγώ που  έζησα τη δικτατορία, τρέμω στην ιδέα να τους δω μια μέρα να ζητούν από το βήμα της Βουλής, να καθιερωθεί η μέρα ως «εθνική γιορτή». Ικανούς τους έχω. Όπως τους έχω ικανούς να ζητούν «κρεμάλες για τους προδότες πολιτικούς». Αν και κάτι τέτοιο, το έχουν ζητήσει και μερικοί που βιώσαν στο πετσί τους τη χούντα και τις εξορίες και με τα χρόνια, φαίνεται να ξέχασαν. Κλείνοντας, επειδή εσύ που μου μιλάς για χούντα, είσαι συνήθως νέα ή νέος, να σου πω ότι, στις δικτατορίες, όλες τις δικτατορίες, αν τύχει και ερωτευτείς κάποια ή κάποιον που «δεν είναι δικός μας», μπαίνεις στη «μαύρη λίστα». Ενίοτε και στη φυλακή. Για αυτό, όταν μου μιλάς για  δικτατορία και χούντα, σκέψου απλώς ότι, αν πραγματικά ζούσες σε χούντα, δεν θα μπορούσες να το πεις. Θα το βίωνες και θα υπέφερες.

Εκτός από εμένα και ο πιτσιρίκος ψηφίζει ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

http://pitsirikos.net/2012/04/%CF%80%CE%BF%CE%BB%CF%8D-%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%AC-%CE%BB%CE%BF%CE%B9%CF%80%CF%8C%CE%BD/#more-18882

Εύχομαι να συμπέσουμε και στις επόμενες πολιτικές μας επιλογές.