ενιαίοι κανόνες

Κάθε επάγγελμα έχει τις ιδιαιτερότητές του.
Νοσοκόμοι, οικοδόμοι, οδηγοί φορτηγών και ταξί, ναυτικοί … Δεν χρειάζεται να συνεχίσω.
Όλοι προβάλοντας τις ιδιαιτερότητες του επαγγελματός τους μπορούν να ζητήσουν εξαίρεση απ’ τους γενικούς κανόνες. Αυτός ήταν ο ρόλος των συνδικαλιστικών οργανώσεων τις προηγούμενες δεκαετίες. Να ζητάνε ειδικές ρυθμίσεις για τα μέλη τους. Τις πετύχαιναν στην προ μνημονίων εποχή ανάλογα με τη δύναμη πίεσης που μπορούσαν να ασκήσουν στους επαγγελματίες πολιτικούς.
Αυτό το καθεστώς θέλουμε να επαναφέρουμε; Λέγεται και συντεχνιασμός.
Όμως αυτές ακριβώς τις καταστάσεις εκμεταλεύονται οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές δυνάμεις για να πυροδοτήσουν τον κοινωνικό αυτοματισμό στρέφοντας τη μια κοινωνική ομάδα ενάντια στην άλλη.
Απ’ την συντριπτική επίθεση που έχουν δεχθεί οι εργαζόμενοι τα τελευταία επτά χρόνια ας διδαχθούμε ότι η ισχύς είναι στην ενότητα. Μόνο οι ενιαίοι κανόνες και η ισότητα απέναντι στο νόμο διασφαλίζουν την ενότητα των εργαζομένων και δεν επιτρέπουν το διαίρει και βασίλευε που εφαρμόζει συστηματικά η ολιγαρχία.

Συνεπώς

ενιαίοι κανόνες συνταξιοδότησης για όλους τους εργαζόμενους

ενιαίο μισθολόγιο για όλους τους εργαζόμενους σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα.

Το πουλί της γνώσης πετά το δειλινό.

Πόσες ακόμα  ήττες απ’ τους νεοφιλελεύθερους μπορεί ν’ αντέξει το εργατικό κίνημα; Πόσος κοινωνικός αυτοματισμός πρέπει να ξεχυθεί στα σπίτια απ’ τις τηλεοράσεις;

Εξαιρέσεις. Ζητούνται εξαιρέσεις. Το παμπόνηρο ΠΑΣΟΚ τόπιασε. Παλιά του τέχνη κόσκινο. Διαίρει και βασίλευε. Υποστηρίζει το ενιαίο μισθολόγιο αλλά κλείνει και το μάτι σε όσους υπολογίζει να προσεταιρισθεί πολιτικά. Είναι σα να τους λέει, υπομονή. Λίγο ακόμα. Να περάσουμε το κάβο των μνημονιακών περιοριστικών πολιτικών και θ’ αρχίσουμε τα ίδια. Το πελατειακό κράτος σε δράση. Θα σας βολέψουμε. Τους δικούς μας. Μ’ αυτά και μ’ αυτά όμως οι εξαθλιωνόμενοι όντας έξω απ’ το αλισβερίσι της σοσιαλδημοκρατικής πολιτικής δίνουν τη πλειοψηφία στους νεοφιλελεύθερους. Και πάει λέγοντας.

Πώς σπάει ο φαύλος κύκλος; Οι εργαζόμενοι στους κλάδους έντασης κεφαλαίου (π.χ. ΜΕΤΡΟ) θα μπορούσαν να έχουν κρίσιμο πολιτικό ρόλο αν αντί να ασχολούνται αποκλειστικά με τα κλαδικά (συντεχνιακά;) τους συμφέροντα έπαιζαν το ρόλο της ατμομηχανής για το σύνολο των εργαζομένων. Αντί να ζητούν την εξαίρεσή τους απ’ το ενιαίο μισθολόγιο ας θέσουν π.χ. ως στόχο την αύξηση κατά 50% τόσο του κατώτερου μισθού του ενιαίου μισθολογίου για το δημόσιο όσο και του κατώτερου μισθού στον ιδιωτικό τομέα.

Υπάρχει βέβαια η άποψη σε χώρους της Αριστεράς πως «Τα συνδικάτα δεν μπορούν να εκφράζουν το γενικό συμφέρον, δεν έχουν την ισχύ, ούτε εξάλλου τους αναγνωρίζει κανείς αυτή την αρμοδιότητα (και ορθώς). Από τη φύση τους εκφράζουν το συμφέρον ενός κλάδου, ενός επαγγέλματος, των εργαζομένων σε μία επιχείρηση.» Αυτό όμως απαντάνε και τα στελέχη της ΔΑΚΕ. Νομίζω ότι έφθασε ο καιρός να πάμε πέρα απ’ αυτά τα όρια.

Μετά την εγκαθίδρυση του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού (αρχές του 80) με τις επευφημίες (ή έστω την ανοχή) του πλήθους είναι πλέον από βέβαιο ότι η τακτική του εργατικού κινήματος πρέπει να αναπροσαρμοστεί-αναβαθμιστεί. Όταν ο αντίπαλος σε κτυπά πολιτικά δε μπορεί γιατί δεν αρκεί να απαντάς συνδικαλιστικά.

Ενιαίο (;) Μισθολόγιο Βαθμολόγιο Δημοσίων Υπαλλήλων

Ισχύει από 01/09/11 αλλά εφαρμόσθηκε από 01/03/12 με αναδρομικές κρατήσεις.

Ένα παράδειγμα: απ’ τη μισθοδοσία του Ιουνίου 2012

Καθηγητής δευτεροβάθμιας με βαθμό-ΜΚ  Β1: καθαρά 1,416,50 €

Καθηγητής δευτεροβάθμιας με βαθμό-ΜΚ  Ε1: καθαρά 895,74 €

Διαφορά 520,76 €  ή 58,14% του μισθού Ε1.

Υπάρχουν όμως και βαθμοί Α και Στ.  Η διαφορά αυξάνει αρκετά.

Να το χαιρόμαστε !

ΕΟΠΥΥ και Ενιαίο Μισθολόγιο Δημοσίων (μόνο;) Υπαλλήλων

Γιατί έπρεπε να έρθει η Τρόικα με το Μνημόνιο για να γίνουν δύο αυτονόητα βήματα προς την ισότητα;

Γιατί τόσες δεκαετίες δεν τα επέβαλε η αριστερά ως πολιτικά αιτήματα;

Η απάντηση είναι απλή και τη γνωρίζουμε όλοι μας: η συντεχνιακή αντίληψη  περί πολιτικής και η ομόλογή της πολιτική πρακτική. Αυτό ήταν το εμπόδιο.

Σαν να ακούω ήδη τις κραυγές. «Και ενδιαφέρεται η Τρόικα για την ισότητα;» Προφανώς όχι. Ενδιαφέρετε να μας πάει κάτω. Πολύ κάτω. ΟΛΟΥΣ (τους μισθωτούς εννοείται).

Ευτυχώς. Γιατί τώρα μόνο όλοι μαζί μπορούμε να πάμε πάνω.