Πάλι το «τι να κάνουμε;».

Κατά τη γνώμη μου η λύση στο κοινωνικό και πολιτικό αδιέξοδο που τυλίγει τη κοινωνία μας δεν είναι η «κυβέρνηση της Αριστεράς». Κι αυτό παρ’ όλο που στις ευρωεκλογές θα ψηφίσω ΑΝΤΑΡΣΥΑ και στις βουλευτικές ΣΥΡΙΖΑ μιας και δεν θέλω να είμαι πολιτικά ανόητος. Σκοπεύω δηλαδή να χρησιμοποιήσω τους κομματικούς σχηματισμούς της αριστεράς προκειμένου να προασπίσω στοιχειωδώς τα συμφέροντά μου.

Γιατί όμως δεν είναι αυτή η λύση;

Το πρόβλημα ξεκινά εκεί στα μέσα της δεκαετίας του 70 και φθάνει μέχρι σήμερα.

40 χρόνια μετά.

Γιατί προελαύνει αήττητος τόσες δεκαετίες ο νεοφιλελευθερισμός, η σύγχρονη μορφή του καπιταλισμού, σ’ ολόκληρο το πλανήτη, μεταμορφώνοντας με το μαγικό ραβδί του τις ανθρώπινες κοινωνίες; Γιατί κερδίζει εκλογές;

Η στρατηγική του, παλαιά, όσο και αυτό που ονομάζουμε πολιτική: το “Διαίρει και βασίλευε”. Τι του δίνει σφρίγος και πολιτική δύναμη; Είναι η εμπεδωμένη σε φίλους και αντιπάλους του αντίληψη του “δύο μέτρα και δύο σταθμά”, αποτέλεσμα αλλά και αιτία του “Διαίρει και βασίλευε” σ’ έναν αέναο κύκλο. Έτσι τη στιγμή που η Αριστερά έχει την εντύπωση ότι η νίκη ενός κλάδου – σπάνιο φαινόμενο τα τελευταία χρόνια αλλά επιδιωκόμενο με αξιοθαύμαστη επιμονή απ’ όλες τις δυνάμεις της Αριστεράς – είναι μια μικρή νίκη, στη πραγματικότητα αποτελεί ένα βήμα πίσω για τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού προκειμένου να κάνουν δύο βήματα ή και δύο άλματα μπροστά πείθοντας τις μάζες πως η μόνη ισότητα που μπορεί να υπάρξει στο εσωτερικό τους είναι η ισότητα προς τα κάτω. Όλο και πιο κάτω και όλο και πιο άνισοι για να συνεχιστεί αενάως (;) αυτό το καθοδικό σπιράλ.

Και τι να κάνουμε; Το κλασικό ερώτημα επανέρχεται. Επιτρέψτε μου μια μικρή συμβολή στην απάντησή του.

Η λύση είναι να βαδίσουμε προς την εγκαθίδρυση της δημοκρατίας στον τόπο μας. Που σημαίνει αποφασίζουν οι πολίτες και εκτελούν οι πολιτικοί.

Το βασικό ερώτημα είναι πάντα το ίδιο: Ποιος αποφασίζει;

Δύο είναι οι σταθμοί σε μια τέτοια πορεία:

η θεσμοθέτηση δημοψηφισμάτων αποκλειστικά με πρωτοβουλία πολιτών

και η συντακτική εθνοσυνέλευση από κληρωτούς πολίτες.

Αυτά τα δύο βήματα θα δώσουν τη δυνατότητα στους πολίτες ν’ απαντούν οι ίδιοι αυτοπροσώπως σε μια σειρά πολιτικών ερωτημάτων χωρίς τη μεσολάβηση του κομματικού πατριωτισμού, της κομματικής αντιπάθειας, του κομματικού υπολογισμού και εν τέλει των κομματικών προκαταλήψεων.

Για παράδειγμα μια θέση του ΚΚΕ θα κριθεί γι’ αυτό που είναι και όχι σαν, η θέση που προτείνεται απ’ το ΚΚΕ, πράγμα που την κάνει απορριπτέα ή αποδεκτή εκ προοιμίου ανάλογα με την κομματική τοποθέτηση του καθενός.