Χαρακτηριστικό δείγμα νεοφιλελεύθερης φασιστικής γραφής.

Βασικό χαρακτηριστικό της κριτικής σκέψης είναι η διάκριση. Κάτι που λείπει εντελώς απ’ το κείμενο που ακολουθεί.

ΕΣΥ πού  ΗΣΟΥΝ ???????

Έχω  βουλιάξει κι εγώ μές τη συλλογική κατήφεια, μες την  κατάθλιψη…
Φοβάμαι, ανησυχώ, θλίβομαι, αναρωτιέμαι για το μέλλον  των παιδιών μου,
για το γκρέμισμα των ονείρων μου και των  μακρυχρόνιων προσπαθειών μου…

Δείτε πως ξεκινά. Το ζητούμενο είναι η ικανοποίηση του εαυτούλη, όσων κλείνει η πόρτα μας το βράδυ. Απουσιάζει η κοινωνική συνείδηση.

Αλλά ακόμα και αυτά καλύπτονται  από την βαθιά μου οργή…
Πού ήμουν όλα αυτά τα χρόνια εγώ;
Πού  ήσουν όλα αυτά τα χρόνια εσύ, εαυτέ μου;

Που είσαι και τώρα; Πώς αντιδράς; Ποιες θέσεις υποστηρίζεις; Γιατί δεν τις διατυπώνεις αλλά απλώς καταγγέλλεις;

Πού ήσουν όταν μας  κοροϊδευαν, μας ξεπουλούσαν,
μας πέταγαν τα πλαστικά όνειρα στη μούρη  κι εσύ τα κυνηγούσες;

Ώστε έτσι ε; Φταίει ο κάθε ένας αδιακρίτως για τον καταναλωτισμό και δεν φταίνε η πολιτική ηγεσία, οι άνθρωποι που έχουν λυμένο το βιοποριστικό τους (λέγε με και αστική τάξη, μικρή μεγάλη μεσαία), οι διανοούμενοι (δικαστικοί, καθηγητές πανεπιστημίου, μεγάλες δημοσιογραφικές πένες κ.λ.π.).

Πού ήσουν όταν ο γιατρός σού ζητούσε το  φακελλάκι για να σε κάνει καλά και αντί να τον καταγγείλεις τον  πούστη, τον πλήρωνες αποκαλώντας τον «γιατρέ μου»

Α, πόσο ωραία ανακατεύει το χυλό! Βγάζει στην επιφάνεια το γιατρό του δημόσιου νοσοκομείου και αφήνει στο απυρόβλητο το ιδιωτικό σύστημα υγείας με τις παχυλές αμοιβές (αλλά εκεί βασιλεύει η αγία επιχειρηματική δραστηριότητα, ο έχων χρήμα υγιαίνει). Δεν συζητά για το ποσοστό του κρατικού προϋπολογισμού για την δημόσια υγεία. Ούτε βλέπει καμιά διαφορά ανάμεσα στο γιατρό που παίρνει φακελάκι για να κάνει τη δουλειά του και στο δημόσιο λειτουργό που παίρνει μίζα για να μην κάνει τη δουλειά του (π.χ. μηχανικός που ελέγχει τη ποιότητα κατασκευής δημοσίων έργων).

Πού ήσουν όταν  έβλεπες τους μεγαλοδικηγόρους να γίνονται μοντελάκια ζωής στην  τηλεόραση

και να κόπτονται για το κοινό καλό και το δίκαιο,  δηλώνοντας 10,000 ευρώ εισόδημα…
«Πόσο καλά τα λέει ο πούστης…»  έλεγες

Εδώ παραλίγο να συμφωνήσω. Κι αμέσως σκέφτομαι μα ποιος ρώτησε τον κάθε ένα από μας για το φορολογικό σύστημα και τα έξοδα-έσοδα του κράτους;

Πού ήσουν όταν έδινες το μπαξίσι στην πολεοδομία αντί να  του δώσεις γροθιά στη μούρη του καργιόλη
αλλά μετά δεν θα έβγαινε η  άδεια της πολυπόθητης οικοδομής μικρό λαμόγιο ελληνάρα…
Το σάλιο  σου γαργάρα και έδινες τη μιζούλα στον πολεοδόμο, στον ικατζή που σου  έκανε τον έλεγχο στην επιχειρησούλα σου,
στον εφοριακό που ανακάλυψε  τις δικές σου λαμογιές… Κάλλιο να πληρώσεις 10 σε αυτόν παρά 50 στο  κράτος.

Κι εδώ ερχόμαστε στο ζουμί. Το πρόβλημα είναι ο προαναφερόμενος καργιόλης ή οι νόμοι που θα γίνονταν όπλο στα χέρια του καργιόλη για να μη βγάλει ποτέ την άδεια ο πολίτης; Το πρόβλημα είναι ο προαναφερόμενος καργιόλης ή οι νόμοι που επιβάλλουν σχεδόν επίτηδες εξοντωτικές ποινές σε συνέχεια εξωφρενικών νομοθετικών ρυθμίσεων;

Πού ήσουν όταν έτρεχες στα γραφεία των βουλευτών για να  τους παρακαλέσεις να βολέψουν το σπλάχνο σου,
το άχρηστο σπλάχνο σου,  που δεν κατάφερε να κάνει τίποτα περισσότερο στη ζωούλα του από το να  γλύφει κατουρημένες ποδιές και βρώμικους κώλους…

Πού ήσουν όταν  ανταγωνιζόσουν στις συγκεντρώσεις των προβάτων (ωπ! κομμάτων ήθελα να  πω),
με τους λοιπούς «συντρόφους» για το ποιος θα σηκώσει τη  μεγαλύτερη σημαία…

Πού ήσουν όταν ξελαρυγγιαζόσουν λαμόγιο για  το δίκαιο του λαού, πηδώντας πάνω κάτω μόλις έβλεπες φακό
για να  σιγουρευτείς ότι θα σε δει ο πολιτευτής που θα σε βάλει εποχιακό, συμβασιούχο στο δήμο…
άλλος ένας στην πλάτη των υπολοίπων που θα  καθαρίζει φασόλια στο οκτάωρό του
(όχι ρε!!! πλέον μπαίνεις στο  φέισμπουκ, έχεις εξελιχθεί)

Και πάλι οι πολίτες και η ανικανότητά τους φταίνε. Δεν φταίνε οι πολιτευτές που τροφοδοτούσαν με καύσιμα (νόμους, πολιτική ανοχή) το πελατειακό κράτος. Για την αναποτελεσματικότητα του δημοσίου φταίνε οι υπάλληλοι και όχι οι προϊστάμενοί τους που ανέχονται τον ωχαδερφισμό και την αδιαφορία.

Πού ήσουν μικρομεγαλεπιχειρηματία  όταν μαγείρευες τα δικά σου βιβλία για να πληρώσεις λιγότερα,
για να  πάρεις το τέρας SUV που θα κάλυπτε τη μικροτσούτσουνη ύπαρξή σου με το  μέγεθός του…

Πού ήσουν μαντάμ σουσού όταν γελούσες σαν ηλιθία  στη δασκάλα του παιδιού σου, που μαλακίες έμαθε,
μαλακίες το μαθαίνει,  όταν αναγνώριζες τις μαλακίες που κάνουν στο παιδί, αλλά πού να τρέχεις  τώρα έχεις κι άλλες δουλειές…
Αλλωστε το παιδί θα το στείλουμε στο  Λονδίνο να σπουδάσει…
εκεί θα καλυφθούν όλες οι ανεπάρκειες του  δικού μας εκπαιδευτικού συστήματος…

Εγώ τώρα γιατί νομίζω πως οι δάσκαλοι στα ελληνικά σχολεία δεν μαθαίνουν μαλακίες στα παιδιά; Ο συγγραφέας εδώ δεν κρύβει την προτίμησή του για τη νεοφιλελεύθερη αγγλοσαξωνία.

Πού ήσουν συνδικαλιστή της  πλάκας και του ελέους
όταν με τη δύναμη που σου δίνει το ότι  βολεύτηκες σε μια γαμημένη δημόσια επιχείρηση,
κατέβαζες τους  διακόπτες μιας ολόκληρης χώρας,
δημιουργώντας τόσα προβλήματα,
ίσα  για να διαμαρτυρηθείς/εκβιάσεις για τα δικά σου  μικροσυμφέροντα…

Εδώ θα συμφωνήσω στη καταγγελία των συντεχνιών αλλά θα διαφωνήσω στην υποβόσκουσα προτεινόμενη λύση: η γαμημένη δημόσια επιχείρηση να ιδιωτικοποιηθεί για να εξαθλιωθούν οι εργαζόμενοι σ’ αυτές.

Πού ήσουν όταν το ελληνικό όνειρο έσκασε  μύτη;

αγόραζες πορτοκαλιές εφημερίδες λαμόγιο και έπαιζες  χρηματιστήριο λες και είναι λοτταρία…
Πού ήσουν όταν εταιρείες  ανύπαρκτες, με ένα γραφειάκι 2χ3 και 1 άτομο προσωπικό,
χτύπαγαν  λίμιτ απ κάθε μέρα…
Πού ήσουν όταν έπαιρνες μετοχοδάνεια και  υποθήκευες τα χωραφάκια του παππού,
πιστεύοντας ότι θα γίνεις  πλούσιος σε ένα μήνα (και πολύ λέω)…

Μα αυτή δεν είναι η λειτουργία του συστήματος; Αυτό δεν γίνεται σε κάθε χώρα όπου δεν υπάρχει εμπειρία απ’ τη λειτουργία των καπιταλιστικών αγορών; Περιμένετε να δείτε τι θα μάθουν οι πολίτες της χώρας μας απ’ την εξελισσόμενη κρίση.

Πού ήσουν όταν το χέρι σου  πετάει τα σκουπίδια, δεξιά και αριστερά μέσα στο δάσος,
όταν γεμίζεις  τις παραλίες αποτσίγαρα και πλαστικά ποτήρια φραπέ (όχι φραπέ ρε πια,  φρέντο έλεος, πού ζεις;)
Πού ήσουν όταν το παιδί σου ουρλιάζει στο  αυτί του διπλανού,
αδιαφορώντας για την ύπαρξή του (όλοι να καούν ρε,  εγώ θα φάω τα κεφτεδάκια μου και είμαι μια χαρά…  γκρααααααου)

Πού ήσουν όταν έβλεπες τα σκάνδαλα να σκάνε το ένα  μετά το άλλο…
όταν οι θρησκευτικοί «άρχοντες»
αποδεικνύονταν  κοσμικότεροι των κοσμικών απατεώνων…
σταμάτησες να παντρεύεσαι, να  βαφτίζεις, να συμμετέχεις στα κοινά της εκκλησίας επρος ένδειξιν της  αηδίας σου;
σιγά ρε.. όπου γάμος και χαρά η Βασίλω  πρώτη…

Ο φίλος μας δεν μπορεί να διανοηθεί τίποτα άλλο εκτός απ’ την ατομική ευθύνη (ισομοιρασμένη σε όλους) και την προσωπική αντίδραση.

Πού ήσουν όταν η χώρα σου καιγόταν απ’ άκρη σε  άκρη…
πού ήσουν όταν λίγο έλειψε να χαθεί η Ολυμπία,
πήρες το  τριχίλιαρο πρόβατο και έσκασες…
τουμπεκί ψιλοκομμένο… και ναι!  τους ξαναψήφισες.. ξανά και ξανά και ξανά…

Πού ήσουν όταν τα  ροζ πλημμύρισαν τη ζωή σου…
έσκυψες κι εσύ στην κλειδαρότρυπα αυτό έκανες..
τι είπε, τι έκανε, πήρε καλά την πίπα;
και για το πάπλωμα  κουβέντα κανείς… για την ταμπακέρα σιωπή…

Όλοι βολεμένοι στον  μικρόκοσμό τους.. .ποιος θα έχει την πιο μεγάλη τζιπούκλα,
την πιο  γαμάτη γκόμενα, την πιο σικ γυναίκα, τα πιο όμορφα παιδιά…
τις πιο  καλές σπουδές, το πιο γαμάτο σπίτι, το πιο μεγάλο τζάκι, το πιο άνετο  σαλόνι,
το πιο βαθύ καναπέ, την πιο μεγάλη πλασμα(τική) τηλεόραση, το  πιο σύγχρονο ηχοσύστημα…
τις πιο σικάτες διακοπές, τις πιο χλιδάτες  αποδράσεις, τις πιο
γκλαμουράτες εξόδους…

Και δανειζόσουν  λαμόγιο, δανειζόσουν…
όχι χρήμα… χρόνο δανειζόσουν…
Και  απλά ο χρόνος τέλειωσε…
Κάποτε θα ερχόταν η ώρα… νομοτελειακό  είναι….

Τώρα μη φωνάζεις λαμόγιο, απατεωνίσκε…
Αποδέξου  και μη φωνάζεις…
Γιατί ΦΤΑΙΣ για ΟΛΑ…
ΕΣΥ  ΦΤΑΙΣ…
ΕΓΩ ΦΤΑΙΩ…

Καιρός είναι να κάνουμε μια καλή  αυτοκριτική…
να πούμε εγώ φταίω και να δούμε πώς θα  καθαρίσουμε
τα σκατά που ΕΜΕΙΣ  ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑΜΕ…
τα σκατά που ΕΜΕΙΣ ΨΗΦΙΣΑΜΕ & ΜΑΛΛΟΝ ΘΑ  ΞΑΝΑΨΗΦΙΣΟΥΜΕ γιατί είμαστε και
λίγο  ΜΑΛΑΚΕΣ…

που εμείς ΑΦΗΣΑΜΕ ΝΑ ΜΑΣ ΠΝΙΞΟΥΝ…

Σταμάτα  λοιπόν τις κορώνες,
κατέβασε τους τόνους της «δίκαιης αγανάκτησής»  σου
& σκέψου τη δική σου συμμετοχή, τα δικά σου λάθη…

ΕΛΛΗΝΑΡΑ ε  ΕΛΛΗΝΑΡΑ !!!!!!!

Κοίτα λοιπόν ν’ αλλάξεις τον εαυτό σου και άσε τους άλλους να κάνουν τη (νεοφιλελεύθερη) δουλειά τους. Γιατί έχεις ευθύνη. Συνεπώς πρέπει να παραλύσεις. Να λιώσεις κάτω απ’ το βάρος της ενοχής για πράγματα που ποτέ δεν σου ζητήθηκε ν’ αποφασίσεις. Αλλά τα  επέλεξες ως πολίτης-καταναλωτής παίζοντας με τους κανόνες του παιχνιδιού που παιζόταν ήδη γύρω σου.