Εντυπώσεις απ’ την ελληνική επαρχεία. Ι

Καλοκαίρια της δεκαετίας του 70. Λίγο πριν, λίγο μετά, τη μεταπολίτευση.

Δεκαπενταύγουστος. Μια εκκλησίτσα σε μια κοιλάδα. Πηγές ενός μικρού ποταμού.

Οι χωριανοί ερχόντουσαν στο πανηγύρι με μουλάρια. Τα σαμάρια ήταν καλυμμένα με πολύχρωμα κιλίμια. Γιορτή γαρ.

Ερχόντουσαν και οι πρωτευουσιάνοι με ΙΧ.

Μετά το τέλος της λειτουργίας στρώνονταν κουβέρτες, χοντρές, μάλλινες, στις δύο όχθες. Οι πανηγυριώτες αγόραζαν γουρνοπούλα ψημένη στη σούβλα κομμένη επιτόπου. Καφάσια μπύρες και αναψυκτικά πάγωναν στο νερό που ανάβλυζε μέσα απ’ τις ρίζες ενός γεροπλάτανου.

Η τοπική ορχήστρα άρχιζε να παίζει δημοτικά τραγούδια και το γλέντι κρατούσε μέχρι αργά το απόγευμα.

Καλοκαίρι 2012.

Ίδιο πανηγύρι. Δεκαπενταύγουστος.

Δεκάδες ΙΧ στο δρόμο και σε αυτοσχέδια parking που άνοιξαν τα προηγούμενα χρόνια οι μπουλντόζες ξεριζώνοντας σκίνα και κουμαριές.

Μερικές εκατοντάδες άνθρωποι συνωστίζονται μέσα και γύρω από την εκκλησίτσα. Μετά το τέλος της λειτουργίας σιγά, σιγά όλοι αποχωρούν.

Ούτε πικ νικ, ούτε υπαίθριο γλέντι. Τίποτα. Όλοι στα σπίτια τους.

Όταν ρώτησα γιατί, η απάντηση ήταν ότι το υγειονομικό απαγορεύει την επιτόπου πώληση γουρνοπούλας !!

Δεν ξέρω αν αληθεύει. Αν όντως η αιτία είναι το υγειονομικό. Η ουσία είναι ότι ένοιωσα φτωχότερος.