Τι μπορεί να γίνει με τα δάνεια;

Πρόταση: περικοπή των δόσεων των δανείων στο 30% του οικογενειακού εισοδήματος*,** χωρίς καμία άλλη αλλαγή στους όρους του δανείου.

          Πρόκειται ουσιαστικά για κούρεμα του δανείου που εξαρτάται απ’ το κατ’ έτος οικογενειακό εισόδημα του δανειολήπτη.

Π.χ. έστω δάνειο 150.000 € για 30 έτη. Ο δανειολήπτης πλήρωνε κανονικά τα πρώτα 5 χρόνια τη προβλεπόμενη απ’ τη σύμβαση δόση: 700 €. Έστω λοιπόν ότι λόγω μείωσης εισοδημάτων (μισθοί, ενοίκια που εισέπραττε η οικογένεια, κ.λ.π) το οικογενειακό εισόδημα έπεσε στα 1500 €. Τότε η δόση πρέπει να γίνει 450 € (=1500 . 0,3) μέχρι τα εισοδήματα αυξηθούν. Αν την επόμενη πάρει αύξηση ο δανειολήπτης στο μισθό του π.χ. γίνει 2000 € τότε η δόση πρέπει να γίνει 600 €. Αν αντίθετα βρεθεί άνεργος πρέπει η δόση να γίνει 0 €. Κι όλα αυτά μέχρι να περάσουν τα 30 χρόνια οπότε και θεωρείται πως δεν χρωστάει πλέον.

* Εισοδήματα (μετρητά) κάθε είδους (π.χ. μισθοί, μερίσματα, κέρδη, ενοίκια κ.λ.π.)

** Όσων υπεγραψαν τη διανειακή σύμβαση καθώς και των συζύγων τους.

Η παραπάνω πρόταση είναι υποψήφια για το πρώτο πανελλαδικό δημοψήφισμα. Όσοι έχουν facebook μπορούν να τη δουν εδώ: https://www.facebook.com/groups/609218299151080/610101669062743/?ref=notif&notif_t=group_comment_reply

Τι συμπέρασμα;

            Η προηγούμενη κρίση είναι πολύ μακρυά. Ογδόντα χρόνια και βάλε. Μεσολάβησε και ο τρομακτικός 2ος παγκόσμιος πόλεμος. Τι μπορεί να θυμούνται λοιπόν οι μάζες απ’ αυτή; Τι έμεινε ως συμπέρασμα; Σχεδόν τίποτα. Ο παππούς μου έχασε τα χρήματά του με τη κατάρρευση του ελληνικού κράτους το 1940. Αυτό έφθασε στ’ αυτιά μου μέσα απ’ τις διηγήσεις της μητέρας μου. Αλλά τι να το έκανα. Δεν μ’ αφορούσε. Πόλεμος ήταν.
Τώρα όμως; Η σημερινή εμπειρία τι αφήνει για τους επόμενους; Τι συμπέρασμα θα βγάλουν; Γιατί τώρα αυτό θα μείνει. Εκτός εάν ….

Τη δεκαετία του ’60, στο δάσος της Στροφυλιάς

Τη δεκαετία του ’60, στο δάσος της Στροφυλιάς έβοσκαν μεγάλα κοπάδια από ημιάγρια γελάδια, αναπόσπαστο κομμάτι του οικοσυστήματος. Με την αναδιάρθρωση της κτηνοτροφίας και την εισαγωγή γαλακτερών αγελάδων ήλθε η ώρα να σφαγούν. Η διαδικασία της μαζικής σφαγής δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Το πρώτο που έπρεπε να φροντίσει ο βουκόλος ήταν να φτιάξει έναν πολύ καλό βωρό, βωρός είναι το ειδικό μαντρί βοοειδών. Ο βωρός κατασκευαζόταν ξαπλώνοντας κυκλικά κορμούς δένδρων που επάνω τους έμπαιναν κλαδιά. Το βράδυ, πριν τη σφαγή, ο βουκόλος έκλεινε τα βόδια στο βωρό και τα τάιζε.

Με την ανατολή του ηλίου άνοιγε η πύλη. Έμπαιναν δύο λασοφόροι που τους ακολουθούσαν δύο σφαγείς κρατώντας δίκοπα μαχαίρια. Ο πρώτος έριχνε το λάσο πιάνοντας το πρώτο γελάδι, καπάκι έριχνε ο δεύτερο. Τεντώνανε τα σχοινιά στην αντίθετη κατεύθυνση και προτού το ζώο αντιδράσει ο γελαδοσφάχτης με καταπληκτική σβελτάδα και ακρίβεια εκσφενδόνιζε το μαχαίρι στο κοίλωμα του αυχένα (την «πλεξούδα») και το ζώο ξαπλωνόταν ακαριαία στο έδαφος. Σε περίπτωση αποτυχίας, το τραυματισμένο ζώο θα τους ποδοπατούσε. Γι’ αυτό πίσω καθόταν ο αναπληρωματικός γελαδοσφαγέας στην περίπτωση που η μαχαιριά δεν έπιανε ακριβώς πλεξούδα για να ρίξει δεύτερη. Στη συνέχεια, δινόταν η χαριστική βολή. Έσερναν το ζώο έξω από το βωρό, το κρεμούσαν σε μια κουκουναριά και έπιαναν δουλειά οι γελαδογδάρτες και οι αντεροβγάλτες.

Στην αρχή τα πράγματα κυλούσαν ήσυχα. Στη συνέχεια, μετά τις πρώτες σφαγές, «όταν ο βουκόλος σκούπιζε τα δάκρυά του», τα γελάδια άρχιζαν να αναδεύονται, να σπρώχνονται μεταξύ τους, τα πιο δυνατά να στριμώχνονται προς τα πίσω αφήνοντας μπροστά τα αδύνατα. Τα μικρά προσπαθούσαν να κρυφτούν πίσω από τα μεγάλα, για να αναβάλουν τη σειρά τους. Επειδή με το συνεχές στρίμωγμα προς τα πίσω άρχιζαν οι πρώτες κολιές στο μαντρί, πιάναμε δουλειά τα πιτσιρίκια. Η αποστολή μας ήτανε να χτυπάμε με μακριά κλαδιά (τέμπλες) και να απειλούμε με παιδικά ουρλιαχτά τα γελάδια που προσπαθούσαν να προσεγγίσουν στο φράχτη. Μας είχαν τάξει από μια πατρινή σφυρίχτρα, μια οκά γελαδίσια πατσά στον καθένα (μια οκά ισούται με 1.280 γραμμάρια) και από ένα γελαδοπόδαρο. Όσο εξελισσόταν η σφαγή, τα πράγματα δυσκόλευαν. Τα γελάδια αγρίευαν, τα ποδοβολητά δυνάμωναν, ο κίνδυνος να αφηνιάσουν και να γκρεμίσουν το μαντρί γινόταν ορατός. Την κατάλληλη στιγμή όμως, παρενέβαινε ο επόπτης αρχισφαγέας, φωνάζοντας «φτάνει, καλά τα πήγαμε, συνεχίζουμε σε 15 μέρες». Όταν άνοιγε η πόρτα γινόταν πανζουρλισμός. Τα γελάδια εξαφανίζονταν προς τους κοντινούς υδροβιότοπους. Τη νύχτα διέσχιζαν το δάσος σπαρακτικά μουγκρητά – κραυγές αγελάδων που μάταια καλούσαν το μοσχάρι τους. Μετά από 15 ημέρες και σε τρεις δόσεις η επιχείρηση επαναλαμβανόταν, η εξόντωση ολοκληρωνόταν.

Σε κάποιο γειτονικό κοπάδι τα πράγματα δεν εξελισσόταν με τον ίδιο τρόπο. Ο αρχιχασάπης δεν υπολόγιζε κάποιους άγριους ταύρους που με το πρώτο αίμα γίνονταν επιθετικοί, ξεσήκωναν το κοπάδι που αφηνίαζε, γκρέμιζε το μαντρί ποδοπατώντας τους λασοφόρους, εξαφανίζονταν στο δάσος συναντώντας τα αγρίμια του, γλύτωνε το λεπίδι. Όλοι μας είμαστε σε ένα μαντρί διαθεσιμότητας. Οι 118 διοικητικοί της Πάτρας και οι 1.350 πανελλαδικά αποτελούν πρώτη δόση σφαγής από τους κυβερνητικούς λασοφόρους και εργατοσφαγείς του Τέξας και των Βρυξελλών.

Η μία επιλογή είναι να σπρωχνόμαστε μεταξύ μας ποιος θα κερδίσει θέση εξώστη προς το φράχτη με την ελπίδα ότι η λεπίδα δε θα φθάσει ως αυτόν. Είναι η αποδοχή της σφαγής. Η άλλη είναι να «αφηνιάσουμε» μαζικά, ενωτικά, συντονισμένα και οργανωμένα. Να γκρεμίσουμε το μαντρί – τοίχο της ομαδικής σφαγής και να τρέξουμε στο δικό μας δάσος, στις πλατείες και τα πεζοδρόμια. Να συναντηθούμε με τους ατίθασους καθηγητές, τους εργάτες της ΕΛΒΟ, της τοπικής αυτοδιοίκησης και άλλους. Εκεί να γίνει το μεγάλο ραντεβού της εκπαίδευσης με την εργασία. Να αναδείξουμε τις πληγές τους από την ταυτόχρονη κακοποίηση που δέχονται και την παρά φύση σχέση αλληλοβιασμού που τους έχουν επιβάλει για τις ανάγκες της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Εκεί μπορούμε να ανακτήσουμε τις αρετές που αναδείχθηκαν στις καλύτερες στιγμές του εργατικού και εκπαιδευτικού κινήματος.

Η μουσική του συνθήματος ψωμί, παιδεία, ελευθερία να εμπνεύσει ξανά νέες διασκευές που να αντανακλούν αυτό που είναι στη μήτρα της εποχής μας και κοιλοπονεί, τη χωρίς όρια απελευθερωτική σχέση της παιδείας με την εργασία και τις δημοκρατικές ελευθερίες. Εκεί να κτιστεί το μέτωπο εργασίας – παιδείας του μαζικού κινήματος με αναβαθμισμένο πρόγραμμα και αιτήματα, υψηλό, πολιτικό, ενωτικό, μαχητικό πολιτισμό. Ένα τέτοιο μέτωπο με μόνιμη ημερήσια διάταξη την ανατροπή αυτής της πολιτικής, μπορεί να καθυστερεί, να δημιουργεί ρήγματα, να ματαιώνει βάρβαρα μέτρα του κυβερνητικού – ευρωαμερικάνικου ολοκληρωτισμού. Ένα κίνημα που η ισχυρή ιστορική μνήμη και η ταξική πολιτική κρίση αποτελούν τα αναγκαία πολιτικά αντισώματα, ώστε να μην είναι αφομοιώσιμο σε απόπειρες για «ηπιότερες μορφές» διαχείρισης της βαρβαρότητας που σε μια νέα γεωγραφία του πολιτικού χάρτη μπορούν να γεννηθούν.

Απευθύνομαι τέλος στα μέλη ΔΕΠ που δεν ανήκουν στο επιχειρηματικό καθηγητικό κατεστημένο αλλά όλο και «στριμώχνονται στο πίσω μέρος στο μαντρί». Μη στριμώχνεστε προς τα πίσω, δε θα γλυτώσετε έτσι. Ελάτε μπροστά. Αξιοποιείστε τα πλεονεκτήματα που σας παρέχει η θέση σας για το κίνημα. Το τελευταίο τρόχισμα στο λεπίδι έγινε με τα δύο άρθρα του τελευταίου νόμου που αυξάνει το ωράριο και βγάζει στο σφυρί τη διδασκαλία των μαθημάτων, δίνοντας το δικαίωμα στα πανεπιστήμια με δικά τους χρήματα να προσλαμβάνουν με μερική απασχόληση. Το νέο σύνθημα θα είναι μαθήματα με το κομμάτι, 500 ευρώ το ένα εξάμηνο.

Απευθύνομαι επίσης στον κύριο πρύτανη. Το μαντρί που μέχρι σήμερα κινείστε είναι το ασφυκτικό αντιδραστικό θεσμικό πλαίσιο που υπηρετείτε. Τώρα που το λεπίδι είναι στο λαιμό, αν θέλετε πραγματικά να υπηρετήσετε ό,τι έμεινε από το δημόσιο αγαθό της δωρεάν παιδείας που επικαλείσθε, έχετε μία επιλογή. Να κοιτάξετε μπροστά και αριστερά. Από εκεί δανειστείτε αρετές και ακαδημαϊκές αξίες. Αυτές χρησιμοποιήστε σαν προωθητική δύναμη για να πηδήξετε το φράχτη μεταφέροντας στην κοινωνία την κραυγή του αγωνιζόμενου πανεπιστήμιου ενάντια στην καπιταλιστική κακοποίηση που δέχεται. Ο άλλος δρόμος είναι το κλαψούρισμα, οι φωνές μέσα από το μαντρί. Αυτά σε λίγο θα ηχούν σαν επικήδειοι, σαν μοιρολόγια. Στον πρώτο δρόμο θα βάλουμε πλάτη, θα γίνουμε το κοντάρι σας. Ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα.

του Νίκου Σάμαρη

*Παρέμβαση στη συγκέντρωση των απεργών διοικητικών του Πανεπιστημίου Πατρών

ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΕΛΙΚΑ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΚΑΤΙ;;; της Μαγκούλια Κατερίνας

Μαγκούλια Κατερίνα

ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΕΛΙΚΑ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΚΑΤΙ;;;

Δεν υπάρχει πια καμία αμφιβολία, πως μόνο το διαδίκτυο μας έμεινε για να συζητάμε αυτά που μας απασχολούν. Οι γειτονιά μας τελείωσε, οι ημερίδες χωρίς αποτέλεσμα όλο και αυξάνονται, οι διαδηλώσεις κόπασαν μιας και πάντα τα ΜΑΤ περιμένουν παραταγμένα, αρνούμενα να αλλάξουν πλευρά.
Και παρατηρεί κανείς τα εξής παράδοξα. Όλοι γκρινιάζουν, γιατί δεν πάμε πιο πέρα από το διαδίκτυο.. Όλοι ποστάρουν κρεμάλες και απειλητικές εικόνες προς την εξουσία, χλευάζοντάς την και δείχνοντας έτσι την επιθυμία τους , κάποιοι έστω, να πληρώσουν για όσα περνάμε εμείς..
Υπάρχει βέβαια και η άλλη κατηγορία, που θα ήθελε αλλαγές, μέσα από έναν ειρηνικό τρόπο, χωρίς κρεμάλες και αιματοχυσίες..

Και αναρωτιέμαι. Περιμένει κανείς πως έχει κουράγιο η εξαθλιωμένη κοινωνία να επαναστατήσει; Ή πως σε κάθε οργισμένη αντίδραση δεν θα έρθει η αστυνομία νύχτα να μπει στο σπίτι σου; Αυτό δεν έγινε και στις Σκουριές; Μόλις δυσκολέψουν τα πράγματα, στέλνουν μια στρατιά από ΜΑΤ να επιβάλλει την τάξη.
Περιμένει κανείς να αλλάξει χρώμα η κυβέρνηση για να ακυρώσει όσα έχουν υπογραφεί; Μόλις πάρουν την εξουσία θα σου πουν πως αν δεν κάνουμε όσα λέει η Τρόικα, δεν θα έχουμε να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις..παραλάβαμε ένα χάος και τα γνωστά..Δεν υπάρχει δυνατότητα αυτόνομης εξουσίας, γιατί δεν υπάρχει τρόπος να κουβαλάει τη βούληση της κοινωνίας από πίσω.. Αλλά ποιος την επιδίωξε μέχρι σήμερα; Γιατί δεν έθεσαν τα αντιμνημονιακά κόμματα το θέμα του δημοψηφίσματος; Γιατί δεν έκαναν έναν κοινό αγώνα έστω για αυτό το ζήτημα και για την άρση των ασυλιών, αφού κόπτονται για το λαό και για την τιμωρία των υπευθύνων; Γιατί δεν αντέδρασε κανένας στο θέμα που πέρασε στη βουλή για τα δάνεια των κομμάτων; Οργανώθηκε καμία πορεία από τα αντιμνημονιακά κόμματα με τέτοια αιτήματα;

Με συνθήματα που πουλάνε, γνωρίζουν καλά να εμπαίζουν τους πολίτες που δεν ξέρουν πού να στραφούν. Με το σύνθημα δεν έχουμε ακόμη την παιδεία, οι συστημικοί κηφήνες του διαδικτύου και όχι μόνο, διακηρύττουν πως δεν είμαστε άξιοι να παίρνουμε εμείς τις αποφάσεις που μας αφορούν και πως πρέπει να φτιάξουμε πρώτα την παιδεία μας και μετά να μιλήσουμε για σύνταγμα. Πώς να βγάλεις έναν ολόκληρο λαό από την απάθεια, αν δεν έχει κάτι να κερδίσει από τη συμμετοχή του; Δώσε του έναν ρόλο ευθύνης. Είμαστε άξιοι να ψηφίζουμε τους κυβερνήτες μας, αλλά δεν είμαστε άξιοι να αποφασίσουμε για το μέλλον μας; Εάν πεις σε κάποιον άνεργο να βγει να διαδηλώσει, μπορεί και να μην πάει, γιατί έχει απογοητευθεί. Εάν του πεις όμως να πάει να πει τη γνώμη του γιατί αυτή θα γίνει νόμος, θα πάει!

Αυτή είναι η απάντηση σε όσους έχουν απαξιώσει έναν ολόκληρο λαό, και τον οδήγησαν στο να μην έχει πια επιλογές, να αισθάνεται επαίτης της Ευρώπης αλλά και σε όσους εκ του ασφαλούς από τη θέση του δήθεν διανοούμενου, κατηγορούν για έλλειψή παιδείας τους πολίτες που τόσα χρόνια χρησιμοποιούνται κατά το συμφέρον του συστήματος . Αυτοί οι ίδιοι αποδεικνύουν ότι στην ουσία δεν θέλουν να αλλάξει κάτι, γιατί ίσως τότε θα χάσουν την προβολή τους στα ΜΜΕ κάθε είδους, αλλά και δεν θα μπορούν να εκδίδουν βιβλία για την κρίση και να πλουτίζουν από αυτό που δήθεν κατηγορούν.

Εικόνες απ’ τη μνημονιακή Ελλάδα. Ι

Πρώτη εικόνα.

Απόγευμα. Στο υπόγειο πάρκινγκ super market.

Στέκεται δίπλα στη πόρτα του ασανσέρ. Είναι γύρω στα πενήντα. Μια γυναίκα στο μέσο όρο. Καθώς περνώ μου λέει σιγανά.

«Μη μ’ εγκαταλείπεις και συ. Έχω δυο μικρά παιδιά στο σπίτι.»

Δεύτερη εικόνα.

Κοντά στο μεσημέρι. Στην είσοδο super market. Μια νεαρή γυναίκα γύρω στα τριάντα. Μια από μας. Στέκεται και σιγά λέει: «Πάρτε ένα στυλό.»

 

Που πάμε;

Όταν το κράτος δεν έκανε σωστά τη δουλειά του η κοινωνία αναπλήρωνε. Με όλα τα παρά-…. (παραπαιδεία, παρα-υγεία, παραοικονομία, κ.λ.π.)

Τώρα όμως το κράτος εκτελεί συστηματική πολιτική μετατροπής των κατοίκων σε δουλοπάροικους.

Η κοινωνία μπορεί να απαντήσει με δύο τρόπους:
Η μια δυνατότητα είναι να αντιδράσει πολιτικά. Με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει: εκλογή αντιμνημονιακής κυβέρνησης, οργανωμένη εξέγερση, ανατροπή του πολιτεύματος, φασιστικό-αυταρχικό καθεστώς κ.λ.π. κ.λ.π.

Η άλλη δυνατότητα, που φαίνεται και η πιο πιθανή, είναι μπροστά στο βάρος της επίθεσης τους κράτους και της ελεύθερης αγοράς η κοινωνία να αποσυρθεί: στο εξωτερικό με τη μετανάστευση, στην ύπαιθρο και στα χωριά όσοι έχουν πρόσβαση, στο εσωτερικό των πόλεων (γκέτο, ιδιωτικές κατοικίες) όπου θα φυτοζωούν περιμένοντας τον από μηχανής θεό που ποτέ δεν θάρθει γιατί απλά δεν υπάρχει.

2013: Ένας ακόμα χαμένος χρόνος;

Εγραψε:Pitsirikos

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα ζητήσει τη σύσταση Προανακριτικής Επιτροπής για τη διερεύνηση τυχόν ποινικών ευθυνών του Γιώργου Παπακωνσταντίνου και του Ευάγγελου Βενιζέλου για την υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ, αλλά αφήνει ανοικτό το ενδεχόμενο να επεκταθεί η εξέταση ή η δίωξη και κατά άλλων πολιτικών προσώπων.

Ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας, αναφερόμενος στην πρόθεση του ΣΥΡΙΖΑ να αποδοθούν πολιτικές ευθύνες και σε αυτόν, απάντησε «Εγώ έφερα τη λίστα Λαγκάρντ στην Ελλάδα».

Ο Καποδίστριας έφερε στην Ελλάδα την πατάτα και ο Στουρνάρας έφερε τη λίστα Λαγκάρντ.

Η υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ –και η «διαχείριση» της λίστας από τον Παπακωνσταντίνου και τον Βενιζέλο- αναδεικνύει για μια ακόμα φορά ένα από τα άλυτα προβλήματα της χώρας.

Είναι τέτοια η «αιμομιξία» ανάμεσα σε πολιτικούς, μεγαλοεπιχειρηματίες, εφοπλιστές, καναλάρχες, δημοσιογράφους, κουμπάρους, κουμπάρες, νονούς, βαφτιστήρια, θείους, ξαδέρφες και λοιπούς συγγενείς, που είναι αδύνατον να αλλάξει το παραμικρό στην Ελλάδα.

Είναι τέτοιες οι σχέσεις μεταξύ τους που πρέπει να είναι εντελώς ηλίθιος αυτός που θα πιστέψει πως μπορεί να προκύψει οτιδήποτε θετικό από τους ίδιους ανθρώπους που οδήγησαν τη χώρα στην ασφυξία και παραμένουν κυρίαρχοι και ατιμώρητοι.

Ενώ θα τρέχει η διερεύνηση για την λίστα Λαγκάρντ, θα πέφτουν βροχή οι αποκαλύψεις και τα σκάνδαλα. Για άλλα θέματα, για άλλες υποθέσεις.

Ο φόβος και ο τρόμος του πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου είναι να έρθει στην εξουσία ένα κόμμα που δεν θα είναι ούτε η Νέα Δημοκρατία ή το ΠΑΣΟΚ.

Δεν θέλει και πολύ μυαλό για να αντιληφθεί κάποιος πως, αν ένα τρίτο κόμμα πάρει την κυβέρνηση της χώρας, θα αποκτήσει πρόσβαση σε έγγραφα, συμφωνίες και υλικό στο οποίο –επί 39 χρόνια- είχαν πρόσβαση μόνο οι κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ. Που, για όποιον δεν το έχει καταλάβει ακόμα, ήταν πάντα ένα κόμμα.

Και τι θα κάνει –σε αυτήν την περίπτωση- ένα τέτοιο κόμμα; Αν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ αυτό το κόμμα που θα γίνει κυβέρνηση, τι θα κάνει; Θα κάνει την ρήξη; Αν την κάνει, θα έχει την στήριξη της πλειοψηφίας των πολιτών;

Ιδέα δεν έχω. Δεν είμαι καθόλου βέβαιος πως δεν υπάρχουν «ψυχοπαίδια» του καταρρέοντος πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ.

Από την άλλη, δεν ξέρω ποιο κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ θα υπερισχύσει.

Είμαι αρκετά μεγάλος για να έχω εμπιστοσύνη στους πολιτικούς. Την πέρασα προ πολλού αυτή την ηλικία.

Επίσης, δεν έχω καμία εμπιστοσύνη στους Έλληνες.

Η εποχή φωνάζει για αλλαγές αλλά οι Έλληνες δεν αγαπούν τις αλλαγές. Ή μάλλον, θέλουν να αλλάξουν όλα χωρίς να αλλάξει τίποτα. Αυτό δεν γίνεται. (Ακριβώς τα ίδια έγραφα και πριν από έναν χρόνο.)

Η εποχή φωνάζει (και ουρλιάζει) για Δικαιοσύνη αλλά, ακόμα και μετά από μια καραμπινάτη απάτη, ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου –αντί να συλληφθεί αμέσως- οδηγείται σε Προανακριτική Επιτροπή.

Πολιτικοί και πολίτες –τουλάχιστον η πλειοψηφία πολιτικών και πολιτών- δεν θέλουν αλλαγές. Προτιμούν να αλλάξουν τα πράγματα όχι μέσα από τομές, ανατροπές και διαδικασίες αλλά με έναν μαγικό τρόπο. Θέλουν να τα αλλάξει ο θεός. Να βρέξει χρήματα.

Το βέβαιο είναι πως, ενώ θα βρίσκονται στην επικαιρότητα υποθέσεις σαν τη λίστα Λαγκάρντ, η ζωή όλο και περισσότερων πολιτών θα γίνεται απελπιστική.

Μεγάλες μάζες θα οδηγούνται στην εξαθλίωση, θα αδυνατούν να πληρώσουν φόρους, ενώ, παράλληλα, θα πληροφορούνται πως η οικονομική ελίτ –διαβάστε το νέο τεύχος του Unfollow- διατηρεί ακέραια τα προνόμιά της και περνάει ζωή χαρισάμενη.

Με άβουλους πολίτες και πολιτικούς, η «λύση» θα έρθει –για μια ακόμα φορά- από το εξωτερικό.

Αν δεν πάρεις την ζωή σου και τη μοίρα σου στα χέρια σου, θα το κάνει κάποιος άλλος για σένα.

Ειδικά, αν έχεις την τύχη –ή την ατυχία- να ζεις σε ένα πολύ όμορφο οικόπεδο που δεν αφήνει ασυγκίνητο κανέναν ξένο που το αντίκρισε.

Καλή χρονιά.

Αποδομώντας την ιδέα της προόδου

του Γιάννη Μπίλλα

Παιδί του Διαφωτισμού η Πρόοδος υιοθετείται και εμπεδώνεται τον 19^ο αιώνα και ενσωματώνεται στο φαντασιακό των σημερινών ανθρώπων. Η Hannah Arendt περιγράφει στο βιβλίο της «Περί βίας» ότι η ιδέα της προόδου ήταν άγνωστη το 16^ο,17^ο και 18^ο αιώνα.

Στις προθέσεις μου είναι η αποδόμηση της αντίληψης που έχει δημιουργηθεί στην κοινωνία μας για την πρόοδο. Υπάρχει μια κυρίαρχη αντίληψη για την πρόοδο η οποία ορίζεται ουσιαστικά με μια ευθεία, ένα ευθύγραμμο σχήμα το οποίο οδηγεί στη διαρκή εξέλιξη των κοινωνιών, στην διαρκή ανάπτυξη της παραγωγής και της κατανάλωσης συνδεδεμένο με την ιδέα της ευτυχίας.

Αυτή η αντίληψη για την πρόοδο έχει σχεδόν εποικίσει το φαντασιακό των ανθρώπων των σημερινών κοινωνιών και υπέχει θέση θρησκείας για τους περισσότερους. Χωρίς την κριτική στην ιδέα της προόδου, κατά την γνώμη μου, δεν μπορούμε να οδηγηθούμε σε άλλα νοήματα ζωής και σε άλλους τρόπους θέσμισης των κοινωνιών.

Πρόοδος-συντήρηση

Επηρεασμένος απ’ αυτή την οπτική δυσκολευόμουν να τοποθετήσω τον εαυτό μου στο σχήμα πρόοδος και συντήρησης μιας και καλλιεργώ την γη περίπου όπως οι πρόγονοι μου, άρα τι είμαι προοδευτικός ή συντηρητικός; Αν αναφερθώ στη γιαγιά ενός φίλου μου η οποία του ζήτησε πριν πεθάνει να πάει στα κτήματα που την θρέψαν για να τα «αποχαιρετίσει» όπως του είπε, που θα εντάξουμε αυτή την στάση των παλιότερων αγροτών απέναντι στη φύση, στην πρόοδο ή στη συντήρηση; Υπέχει θέση νοήματος στη ζωή της γιαγιάς αυτή «η αφελής αλλά στέρεα γνώση» των παλιών ανθρώπων της υπαίθρου ότι οι άνθρωποι εξαρτώνται άμεσα από το φυσικό περιβάλλον. Αν λοιπόν ορίσουμε το παράδειγμα της γιαγιάς ως δείγμα μιας κοινωνίας που απηχεί το χθες θα πρέπει να ορίσουμε και τον σημερινό τρόπο παραγωγής των αγροτών οι οποίοι είναι εντελώς αλλοτριωμένοι σε σχέση με αυτό που παράγουν, αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις που έχει στο περιβάλλον και στις επόμενες γενιές. Σύμφωνα λοιπόν με την ευθύγραμμη αντίληψη για την πρόοδο θα πρέπει να ορίσουμε τη θέση της γιαγιάς ως σημείο συντήρησης και τον τρόπο καλλιέργειας της γης των σημερινών αγροτών ως σημείο προόδου.

UBUNTU

Ένα δεύτερο παράδειγμα αναντιστοιχίας με την αφήγηση της ιδέας της προόδου είναι η έννοια της αλληλεγγύης, αίτημα και πρόταγμα των ημερών μας. Ηθικά, υποτίθεται ότι οι σύγχρονες κοινωνίες, ως πιο προοδευτικές από τις προηγούμενες, εμπεριέχουν την αλληλεγγύη ως συστατικό του στοιχείο. Είναι έτσι όμως;

Ubuntu λέγεται στην γλώσσα των φυλών της υποσαχάριας Αφρικής (Ζουλού, Μασάι, κα) η αλληλεγγύη της κοινότητας. Ένας ανθρωπολόγος επισκέφθηκε την φυλή των Ζουλού (η φυλή των Ζουλού βρίσκεται σε πολύ δύσκολη κατάσταση), βρήκε μια ομάδα μικρών παιδιών και τους έβαλε ένα καλάθι με φρούτα σε ένα δέντρο απέναντι τους. Έπειτα τους ζήτησε να τρέξουν και όποιο παιδάκι θα έφθανε πρώτο στο δέντρο, αυτό θα έπαιρνε όλα τα φρούτα. Δίνει λοιπόν το σύνθημα, τα παιδάκια πιάνονται χέρι με χέρι, πήγαν και κάθισαν γύρω από το καλάθι και άρχισαν να μοιράζονται τα φρούτα. Τους ρώτησε ο ανθρωπολόγος έκπληκτος, επηρεασμένος από το φαντασιακό «των προηγμένων κοινωνιών», γιατί αυτό και τα πιτσιρίκια του απάντησαν Ubuntu, που σημαίνει στο εννοιολόγιο της γλώσσας των υποσαχάριων φυλών ότι, αν ένας από εμάς δεν είναι χαρούμενος, δεν μπορούμε να είμαστε και εμείς.

Αναφέρομαι σε αυτό το παράδειγμα για να δείξω ότι η κοινωνία των Ζουλού, παρόλο που είναι όχι μόνο προ καπιταλιστική κοινωνία αλλά και προ φεουδαρχική, διατηρεί την αλληλεγγύη των μελών της ως συστατικό της στοιχείο, μόνο που αυτό δεν βρίσκει αντίστοιχη θέση στην κρατούσα ιδέα της ευθύγραμμης προόδου. Δηλαδή, μια παλιότερη μορφή οργάνωσης της κοινωνίας, διατηρεί την αλληλεγγύη η οποία, στις εξελιγμένες κοινωνίες, είναι ζητούμενο. Μιας και μιλάμε για την αλληλεγγύη θέλω να αναφέρω  ότι όσοι από εμάς, με οποιοδήποτε τρόπο, υπερασπιστήκαμε τις κοινότητες των Τσιάπας και τους Ζαπατίστας στο Μεξικό, υπερασπιστήκαμε και δείξαμε την αλληλεγγύη μας σε προ καπιταλιστικές μορφές οργάνωσης των εν λόγω κοινωνιών. Οι 420 από τις 570 κοινότητες των Τσιάπας, λειτουργούν ακόμα και σήμερα με το εθιμικό δίκαιο, που σημαίνει προδικαιικές   κοινωνίες. Βεβαίως, οι Ζαπατίστας και η διεθνής αλληλεγγύη «εμβολίασαν» τις κοινότητες των Τσιάπας και με άλλα στοιχεία αλλά αυτό ουδόλως αναιρεί την αφήγηση μας για την αποδόμηση της ιδέας της προόδου.

Το δικαίωμα στην τεμπελιά

Θα αναφερθώ και σε ένα άλλο παράδειγμα από την Γαλλική επανάσταση, δανεισμένο από το βιβλίο του Πωλ Λαφάργκ «το δικαίωμα στην τεμπελιά». Οι επίσημες αργίες πριν από τη Γαλλική επανάσταση με το παλιό καθεστώς, ουσιαστικά πριν την επικράτηση της αστικής τάξης (η οποία σύμφωνα με την κυρίαρχη αντίληψη της εξέλιξης των κοινωνιών ήταν πιο προοδευτική τάξη από τους Φεουδάρχες που ανέτρεψε) ήταν 90 μέρες τον χρόνο, εκ των οποίων οι 52 ήταν οι επίσημες αργίες της Κυριακής και οι 38  θρησκευτικές αργίες. Δηλαδή, οι άνθρωποι το ¼ της ζωής τους το περνούσαν με σχόλη, με γλέντια και με άλλες κοινωνικές και ερωτικές σχέσεις. Έρχεται λοιπόν η νεοανερχόμενη αστική τάξη, η  οποία με πρόσχημα την αθεΐα και την εκκοσμίκευση, καταργεί τις 38 θρησκευτικές αργίες, ενώ ταυτόχρονα εφαρμόζει την εβδομάδα των 10 ημερών. Πίσω λοιπόν από το πρόσχημα της αθρησκίας, αντιλαμβανόμαστε ότι υποκρύπτονταν οι αυξημένες ανάγκες της παραγωγής των εργοστασίων τους.

Τα παραπάνω παραδείγματα αποδομούν την ιδέα της προόδου, η οποία ως ιστορική αφήγηση εξελικτικά ορίζεται κάπως έτσι: από την πρωτόγονη κοινωνία (για μερικούς ερευνητές ήταν και η κοινωνία της αφθονίας)  περάσαμε στη δουλοκτητική κοινωνία, μετά στον Φεουδαρχισμό, μετά στον καπιταλισμό και το επόμενο στάδιο που θα είναι ο σοσιαλισμός. Κομβικό στοιχείο  της εξελικτικής πορείας των κοινωνιών αυτής της αφήγησης, είναι ότι κάθε επόμενο στάδιο είναι και πιο προοδευτικό από το προηγούμενο. Έλεγε ο Μάρξ ότι ο καπιταλισμός εργάζεται με σιδερένια αναγκαιότητα προς αναπόφευκτα αποτελέσματα (τον σοσιαλισμό δηλαδή). Από εδώ πηγάζει και η σιγουριά ότι η ιστορία, εργάζεται υπέρ του διαφωτισμού, της ισότητας και της ατομικής ελευθερίας. Αυτό, κατά τον Κρίστοφερ Λας, ήταν η πηγή της Μαρξιστικής αδιαφορίας και των επιγόνων του, για την ηθικότητα των σκοπών και των μέσων, μιας και γίνεται δεκτό οτιδήποτε επιταχύνει την προλεταριακή επανάσταση. Όπως θα προσέξατε, αυτή η φαταλιστική αισιοδοξία για την πρόοδο των κοινωνιών, κατέστησε περιττούς τους δρώντες και τις προθέσεις τους. Οι πιστοί της προόδου, νομίζουν ότι έχουν την ιστορία με το μέρος τους.

Παραγωγισμός

Ας δούμε τώρα πού αλλού συναντιούνται ο φιλελευθερισμός με τον Μαρξισμό. Οι φιλελεύθεροι, υποστηρίζουν πως η πρόοδος θα γινόταν με την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, άρα αφού θα μεγαλώσει η πίτα, θα φάμε όλοι, ο δε Μαρξισμός, φαντασίωνε ότι με την απεριόριστη ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων που θα περιέλθουν στην κατοχή της εργατικής τάξης (νομοτελειακά σχεδόν), θα μοιραστεί δικαιότερα ο πλούτος και η εργασία. Ο παραγωγισμός, λοιπόν, συνέχει και τις 2 θεωρίες. Αυτό, είχε ως αποτέλεσμα να σαρωθούν άπειρες μικρές και μεγάλες αφηγήσεις ζωής και παραγωγής, μια  πανσπερμία κοινοτήτων που διεκπεραίωναν παραγωγικά και διοικητικά τη ζωή τους, που ήταν μέρος του πλούτου της ανθρωπότητας. Οι επίγονοι του Μάρξ, επηρεασμένοι από αυτή την αφήγηση, καταστρέψανε οποιαδήποτε προκαπιταλιστική μορφή οργάνωσης των κοινωνιών, μιας που ο εξηλεκτρισμός της χώρας και η βαριά βιομηχανία αποτελούσαν την καρδιά και τους πνεύμονες του σοσιαλισμού (ΒΙ Λένιν) και για να μην ξεχνιόμαστε, επί Στάλιν, έγινε η βίαια κολεκτιβοποίηση της αγροτιάς. Η αγροτική Σοβιετική Ένωση, πριν την επανάσταση του 1917, ήταν οργανωμένη σε κοινότητες (τα αγροτικά κοινόβια Μιρ). Ο θεσμός των Μιρ, ήταν μια μορφή αυτοοργάνωσης, μια πανάρχαια μορφή αγροτικής κοινοκτημοσύνης που λειτουργούσε με δημοκρατική συγκρότηση και αλληλέγγυα ευθύνη μεταξύ των μελών της από τον 11^ο αιώνα και μετά, αδιαλείπτως. Το γεγονός ότι ο θεσμός των Μιρ κάλυπτε σε πολλές περιφέρειες το 60% του αγροτικού πληθυσμού, δείχνει πως ήταν κοινωνικά αποδεκτός. Στην έκδοση του κομουνιστικού μανιφέστου το 1882, στον πρόλογο του ο Μάρξ και ο Ένγκελς, προτρέπουν τους Ρώσους να ακολουθήσουν τη Ρώσικη παράδοση του κοινοτισμού, γιατί αυτός θα είναι ο γρηγορότερος και ασφαλέστερος δρόμος προς τον σοσιαλισμό (επιστολή του Μάρξ προς τους Ρώσους Μιχαϊλόφσκι και Βέρα Ζάζουλιτς).

Ο Μεσιανισμός της προόδου

Αν στην εποχή του Μάρξ η μόλυνση του περιβάλλοντος και η περατότητα των φυσικών πόρων δεν ήταν τόσο εμφανής όσο στις μέρες μας, σήμερα δεν μπορούμε να αδιαφορούμε. Αυτό, που φέρνει η ιδέα της αποανάπτυξης στη συζήτηση, είναι ότι η διαρκής ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων προσκρούει στην περατότητα των φυσικών πόρων. Ο Νικόλας Γκεοργκέσκου Ρόεγκεν, γράφει ότι σε ένα πεπερασμένο πλανήτη, δεν μπορούμε να μιλάμε για απεριόριστη ανάπτυξη.

Τέλος, χρειάζεται να αποδομηθούν και οι «πυλώνες» της προόδου και της διαρκούς ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων που δεν είναι άλλες από την επιστήμη και την τεχνολογία. Καλλιεργήθηκε και στις μέρες μας κατασκευάζεται διαρκώς ένας λανθάνων μεσιανισμός της επιστήμης και της τεχνολογίας (παρά το κουρέλιασμα τους από το ατύχημα της Φουκουσίμα). Ο μεσιανισμός αυτός, καλλιεργεί την προσδοκία (πίστη μήπως;) ότι τα προβλήματα που δημιουργήθηκαν στο κοινωνικό και φυσικό περιβάλλον που είναι απόρροια πολιτικών, οικονομικών και φαντασιακών επιλογών των κοινωνιών, θα μας τα λύσει η επιστήμη και η τεχνολογία (μεταλλαγμένα τρόφιμα ως απάντηση στην πείνα, φθηνή και απεριόριστη ενέργεια με την υποσχόμενη διάσπαση του υδρογόνου και η ανακάλυψη του «σωματιδίου του Θεού» από το CERN. Μια λέξη-έννοια επαναλαμβάνεται διαρκώς από το πολιτικό προσωπικό και τους τεχνικούς της εξουσίας στην χώρα μας: ανάπτυξη, ανάπτυξη, ανάπτυξη… Ενίοτε δε, τη βαπτίζουν βιώσιμη, αειφόρο, πράσινη ανάπτυξη. Αν επιλέξαμε τον όρο αποανάπτυξη, το κάναμε συνειδητά γιατί θέλουμε να πλήξουμε το κεντρικό φετίχ αυτής της κοινωνίας, να αποδομήσουμε το εννοιολογικό υπόστρωμα του καπιταλισμού και να αποαποικίσουμε το κεντρικό φαντασιακό του ανθρωπολογικού τύπου του καπιταλισμού που είναι η πρόοδος μέσω της ανάπτυξης, της κατανάλωσης με τη χρήση της επιστήμης και της τεχνολογίας.

 

αναδημοσίευση από ΑΠΟ ΚΟΙΝΟΥ

Το ανήθικον κάθε μνημονιακής πολιτικής.

Πρώτα αφήνουμε να χρεωθούν οι πολίτες αναλόγως των εισοδημάτων τους επί δεκαετία τουλάχιστον

Στη συνέχεια τους μειώνουμε τα εισοδήματα: μέσω μειώσεων μισθών για τους μισθωτούς και μέσω της γενικότερης, εξεπίτηδες προκαλούμενης, ύφεσης για τους ελεύθερους επαγγελματίες.

Στο τέλος κατάσχουμε την ιδιωτική περιουσία όσων χρωστούν στις τράπεζες και την εφορία και δεν δύνανται να συνεχίσουν να πληρώνουν.

 

Αν αυτός δεν είναι ο ορισμός τους δόλου, τότε ποιος είναι;

 

Οι κατ’ αυτόν το τρόπο εξαπατηθέντες πώς θα πρέπει ν’ αντιδράσουν;

Γιατί ο κόσμος δεν κινείται;

Δεν είμαι σίγουρος πως αρκούν τα κανάλια για να εξηγηθεί η αδράνεια του κόσμου. Μάλλον έχουμε υπερτιμήσει το επικοινωνιακό σκέλος της πολιτικής.

Ο κόσμος δεν κινείται γιατί:
α. αρκετοί έχουν υλικά συμφέροντα που ταυτίζονται με τη μνημονιακή πολιτική.
β. πολλοί νομίζουν πως θα τη βγάλουν καθαρή (γιατί έχουν σίγουρη δουλειά, δεν έχουν δάνεια, έχουν καταθέσεις, έχουν σχετικά υψηλή σύνταξη, κ.λ.π.)
γ. πολλοί έχουν εξαθλιωθεί σε σημείο που δεν μπορούν να σκεφθούν μόνοι τους τίποτε άλλο πέρα απ’ το πως θα βγάλουν την αυριανή.
δ. οι υπόλοιποι δεν έχουμε συμφωνήσει σε τρία – τέσσερα καίρια, κεντρικά ζητήματα. Ώστε ενωμένοι και αμετάκλητα να τα επιδιώξουμε. Φτιάχνοντας εν τέλει ένα πλειοψηφικό, της τάξης του 60 με 70 %, ρεύμα μέσα στην ελληνική κοινωνία.