Για τους επίορκους …

7.000 υποψίες για (μία ακόμα) εξαπάτηση…

Επτά χιλιάδες -λέει- είναι οι ‘επίορκοι’ υπάλληλοι. Οι οποίοι έπρεπε από χθες να έχουν απολυθεί -δηλαδή να έχουν καταδικαστεί σε οικονομικό, και όχι μόνο, θάνατο- όπως θερμά συνηγόρησαν οι τριμερείς εσωτερικού και εξωτερικού.
Θα σπεύσω να υπογραμμίσω πως σίγουρα υπάρχουν κάμποσοι τέτοιοι επίορκοι στη Δημόσια Διοίκηση και πως η τιμωρία τους θα έπρεπε να είναι άμεση και παραδειγματική. Το ότι δεν έγινε (παρότι παλαιόθεν διέθεταν αρκετά θεσμικά εργαλεία…) είναι απόλυτη και τεράστια ευθύνη όσων έστησαν και κυβέρνησαν τη Δημόσια Διοίκηση. Ομως από εδώ μέχρι τα όσα τρομερά ακούγονται υπάρχουν αποστάσεις που -αν μη τι άλλο- χρειάζεται νε γεμίσουν με ‘στεγνές’ εξηγήσεις:

1. Ποιος και πώς ακριβώς υπολόγισε τον κατά ριπάς επαναλαμβανόμενο ως αριθμό των 7.000; Ακούμε από μέρα σε μέρα αριθμούς για καταγγελίες, τιμωρίες, απομακρύνσεις. Το θέσφατο ‘7.000 επίορκοι’ παραμένει ατεκμηρίωτο! Ενας αριθμός – δαμόκλεια σπάθη, μια αυτοδιορισμένη Νέμεση.

2. Τι ακριβώς περιλαμβάνει ο όρος επιορκία; Οποιαδήποτε παράβαση; Αφορά και σε παραβάσεις άσχετες με την υπηρεσία; (διαβάσαμε π.χ. περίπτωση υπαλλήλου που έγινε ‘επίορκη’ επειδή μηνύθηκε από την Τράπεζα για μη έγκαιρη αποπληρωμή στεγαστικού!..). Και είναι δυνατόν εντελώς διαφορετικές παραβάσεις να αντιμετωπίζονται με την ίδια ποινή – ‘ταρίφα’ της απόλυσης; Από το ‘απρεπώς ενδεδυμένος’ μέχρι την υπεξαίρεση και από την καθυστέρηση μιας δόσης μέχρι τη διευκόλυνση σε κάποια Ζήμενς; Καταλαβαίνει κανείς ντερμπεντέρης των ‘μεταρρυθμίσεων’ τι πολιτικά, δικαιικά, πολιτιστικά και ανθρωπιστικά θέματα ανοίγει;

3. Διαχέεται η αίσθηση πως η κατηγορία της επιορκίας δεν θα εδράζεται σε τελεσίδικες διοικητικές ή δικαστικές αποφάσεις, αλλά ακόμα και σε απλές καταγγελίες ή αναφορές προς τη Διοίκηση. Δηλαδή καταγγέλλω εγώ έναν γιατρό για φακελάκι και… αντίο ο γιατρός. Αν όμως αυτό είναι διοικητική μεταρρύθμιση και εξυγίανση, τότε τι είναι πογκρόμ;

4. Αν η αιτία της απόλυσης, ενός δασκάλου π.χ., είναι η επιορκία τότε -λογικά- ο απολυμένος θα έπρεπε να αντικατασταθεί από έναν ‘υγιή’. Θα γίνει αυτό ή μιλούν για επίορκους υπαλλήλους και εννοούν ‘επίορκες’ θέσεις εργασίας; Και αν σε μία χώρα με 1,5 εκατ. ανέργους κατασκευάζονται τόσο εύκολα πολιτικές, νομικές και θεσμικές πατέντες νέων απολύσεων, τότε ποιο είναι το επόμενο βήμα; Να θεωρείται η εργασία αδίκημα;

5. Μπορεί κανείς από τους εκτελεστές των συνταγών να σκεφθεί τους μη ‘επίορκους’; Το πώς μπορεί να δουλέψει στοιχειωδώς δημιουργικά και αποδοτικά ένας υπάλληλος, όταν αισθάνεται ότι βάλλεται από παντού, ότι κατακρεουργείται από τον ολοκληρωτισμό κάποιας διαχεόμενης ‘συλλογικής ευθύνης’. Αναρωτήθηκε κανείς πως νιώθει και τι συνεπάγεται για τη δουλειά του ένας (από τις χιλιάδες χιλιάδων…) ευσυνείδητος δάσκαλος ή ένας γιατρός που καλούνται να ασκήσουν ‘λειτούργημα’ με ακρωτηριασμένες αμοιβές και επιπλέον με κατευθυνόμενο από την Πολιτεία εργασιακό και ηθικό λυντσάρισμα; Πώς νιώθει και πώς αποδίδει, όταν ξέρει ότι βάζοντας την υπογραφή του είναι ανά πάσα στιγμή έρμαιο μιας (ακόμη και σκόπιμης…) καταγγελίας και μιας Προϊσταμένης Αρχής που ψάχνει αφορμή να τον διώξει;

Ολα δείχνουν πως η κυβέρνηση για να περάσει τις απολύσεις και την εξαφάνιση του δημόσιου τομέα συνεχίζει να αξιοποιεί μια επικοινωνιακή σιγουράντζα: Την κάκιστη γνώμη των πολιτών για τη Δημόσια Διοίκηση.

Αξιοποιεί στο έπακρο τη φτώχεια του δημόσιου λόγου της αριστερής αντιπολίτευσης, η οποία στο όνομα της υπεράσπισης της δημόσιας σφαίρας και των εργασιακών δικαιωμάτων (απολύτως επιβεβλημένα αμφότερα) έχει ‘καταφέρει’ να χρεωθεί μεγάλο μέρος από το φρικτό πρόσωπο του κράτους και να συγκρούεται με την κοινή, εδραία και εν πολλοίς δίκαια αίσθηση των πολιτών…

Αυτή η προπαγανδιστική φάμπρικα όμως πρέπει να τελειώσει. Η Δημόσια Διοίκηση της διαφθοράς (οικονομικής και εργασιακής), των εξυπηρετήσεων στις αγορές, των κολλητών και της ρουσφετοκρατίας, των δυναστικών συμπεριφορών, των αντικοινωνικών προνομίων και της καθυστέρησης είναι ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ παιδί. Αυτοί ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ ΑΥΤΟΙ το γέννησαν, το ανέθρεψαν, το διαπαιδαγώγησαν, το εκμεταλλεύτηκαν πολιτικά, το έκαναν φρούριο έναντι των εργαζομένων και ξέφραγο αμπέλι έναντι των ‘αγορών’.

Είναι, λοιπόν, πολιτικός και λογικός τραγέλαφος να περιμένει η ελληνική κοινωνία αλλαγές από αυτούς. Οι οποίοι ακόμα και σήμερα οργιάζουν με διορισμούς και τρελές αμοιβές Καλαματιανών, ‘ειδικών συμβούλων’ και κομματικών εγκάθετων. Το ΜΟΝΟ που μπορούν να κάνουν ολοκληρωμένα είναι να τραβήξουν τη Δημόσια Διοίκηση ως τα έσχατα όρια της ιδεολογίας τους και των μνημονίων: Ενα ‘μικρό και ευέλικτο’ κράτος που -αφού δεν θα έχει γη, κτήρια, κοινωνικές υπηρεσίες – απλώς θα βάζει γρήγορα και ‘εκσυγχρονισμένα’ τις ‘σωστές’ υπογραφές στα σωστά χαρτιά των σωστών ανθρώπων ή ομίλων. Που θα είναι πλέον μια οιονεί δημόσια γραμματεία των ιδιωτικών αγορών με θεσμικό αντίκρισμα.

Αυτό θέλουμε; Θέλουμε κι άλλες χιλιάδες ανέργων και τροφίμων επιδομάτων και συσσιτίων; Θέλουμε απόσυρση του Δημοσίου από επενδυτικές πρωτοβουλίες και έργα; Θέλουμε εξαφάνιση του κοινωνικού κράτους; Θέλουμε λιγότερους ή καθόλου γιατρούς, δασκάλους, πυροσβέστες, αρχαιολόγους, νοσηλευτές, οδοκαθαριστές; Αν ναι καλά πάμε…

Αν όμως όχι, τότε οφείλουμε να περιγράψουμε ΑΜΕΣΑ, ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ ΚΑΙ ΩΜΑ τι θα αλλάξει… Τι θα σαρωθεί από το σημερινό αίσχος, τι θα εισαχθεί για να εξυπηρετήσει μια ριζική αλλαγή οικονομικής διακυβέρνησης, κοινωνικών ιεραρχήσεων και ηθικών – εργασιακών αρχών.

Ολα τα άλλα (δηλαδή εξωπραγματικοί συμψηφισμοί, συντεχνιασμοί, φόβοι πολιτικού κόστους, ‘κόντεμα’ του θέματος κ.λπ.) είναι απλώς ζημιογόνα. Είναι ‘βαρίδια’ που καθηλώνουν τη δημιουργία κοινωνικού ρεύματος και -κυρίως- τη σύνταξη και αποδοχή νέων κοινωνικών συμβολαίων και αξιών άνευ των οποίων…

Χαραλαμπάκης Δημήτρης,
υποψήφιος επίορκος (;)
εκπαιδευτικός
[Δημοσιεύθηκε στις: 14-03-2013 στα Χανιώτικα Νεά (επιστολή)]