Το πετρέλαιο και οι σεισμικές έρευνες σκοτώνουν.

 

Παραλογισμός και μέσα μαζικής μεταφοράς (ΜΜΜ).

Πότε συμφέρει το πολίτη (με καθαρά οικονομικούς όρους) η χρήση των μέσων μαζικής μεταφοράς εντός της ελληνικής επικράτειας;

Μόνο όταν μετακινείται μόνος του. Από δύο και πάνω (μαζί με φίλους, με ένα ή περισσότερα μέλη της οικογένειας, κ.λ.π.) δεν συμφέρει. Το αυτοκίνητο μας βγαίνει πιο φθηνό. Υπολογίστε το, να δείτε.

Τα ίδια και χειρότερα για τις υπεραστικές συγκοινωνίες (λεωφορεία, τραίνα). Από παρέα δύο ατόμων και πάνω καλύτερα να πάρετε το αυτοκίνητο. Συμφέρει.

Αν, μάλιστα, συμπεριλάβουμε και άλλες παραμέτρους εκτός των οικονομικών (π.χ. άνεση, χρόνος μετακίνησης, κ.λ.π.) τότε το Ι.Χ. είναι ασύγκριτα το καλύτερο μέσο μεταφοράς. Δυστυχώς.

Κι αυτό όχι μόνο τώρα, στα χρόνια της κρίσης. Συμβαίνει εδώ και δεκαετίες.

Και τότε; Γιατί το έχουν οργανώσει έτσι το σύστημα μεταφοράς; Για πολλούς λόγους.

– Όλα τα προηγούμενα ισχύουν με την προϋπόθεση να υπάρχει διαθέσιμο Ι.Χ. Αν όχι, τότε τα μέσα μαζικής μεταφοράς συμφέρουν. Δεν έχεις πληρώσει ασφάλιστρα, τέλη κυκλοφορίας, τεκμήρια και αρχικό κεφάλαιο για την απόκτηση του Ι.Χ.

– Αν τώρα, πρέπει στο τόπο προορισμού να πληρώσεις για χώρο στάθμευσης τότε ακόμα και για ομάδες τριών, τεσσάρων ομάδων ίσως να συμφέρει η χρήση των ΜΜΜ.

Συμπέρασμα: τα ΜΜΜ δε ξεμένουν από πελάτες. Ή αλλιώς τα ΜΜΜ είναι για τους φτωχούς. Οι υπόλοιποι παρακαλείσθε όπως χρησιμοποιείτε τα Ι.Χ. σας.

Και η οικολογία, η ποιότητα ζωής στις πόλεις πώς συνάδουν με τα Ι.Χ.; Δεν …

Εντυπώσεις απ’ την ελληνική επαρχεία. ΙΙ.

Ή συμβολή στη κατανόηση του είδους της χώρας την οποία κατοικούμε.

Καλοκαίρι του 2012 στο δρόμο προς φημισμένο ξωκλήσι.

Βρισκόμαστε πέντε με έξι χιλιόμετρα πριν το θαυμαστό εκκλησάκι και στα δεξιά ανοίγεται πρόσφατα σκαμμένος χωματόδρομος. Μια πινακίδα ξύλινη ενημερώνει πως σε μερικές εκατοντάδες μέτρα υπάρχει κρύα βρύση και προσκυνητάρι του Κοσμά του Αιτωλού.

Παρκάρουμε δεξιά στην άσφαλτο και ακολουθούμε με τα πόδια το χωματόδρομο. Μετά από περίπου τριακόσια μέτρα και αφού έχουμε περάσει στ’ αριστερά μας τρία χειμωνιάτικα ρυάκια φθάνουμε σε μικρό άνοιγμα. Το άνοιξαν οι μπουλντόζες και το προορίζουν για πάρκινγκ αυτοκινήτων.  Ακολουθεί μονοπάτι πενήντα μέτρων, πετροχτισμένο. Και φθάνουμε σε πηγή που αναβλύζει από τη ρίζα δύο πλατάνων. Γύρω γύρω ο τόπος έχει χτιστεί με πέτρα.

Απέναντι απ’ τη πηγή σε απόσταση τριών-τεσσάρων μέτρων έχει στηθεί ξυλοκατασκευή που φιλοξενεί εικονίτσες και έντυπα. Το προσκυνητάρι.

Βρισκόμαστε μπροστά σε μια προσπάθεια ανάπτυξης του τόπου. Ανάπτυξη με όλη τη σημασία της λέξης. Τη σημασία της καταστροφής.

Αντί να συντηρήσουν το προϋπάρχον από δεκάδες χρόνια, για να μην πούμε αιώνες, μονοπάτι που οδηγούσε στη πηγή προτίμησαν την εξαρχής κατασκευή χωματόδρομου πλάτους τεσσάρων μέτρων. Με τη συνακόλουθη καταστροφή πανύψηλων δένδρων.

Όμως η φύση δεν δαμάζεται εύκολα. Το χειμώνα τα ρυάκια που προανέφερα θ’ ανοίξουν κάθετα στο χωματόδρομο μεγάλα χαντάκια παρασέρνοντας το χώμα. Θα χρειασθεί να ξαναδουλέψουν οι μπουλντόζες για να βάλουν τσιμεντοσωλήνες που θα οδηγούν το νερό κάτω απ’ το χωματόδρομο. Ίσως τελικά να οδηγηθούν στην οριστική λύση, την ασφαλτόστρωση.

Θ’ αναρωτηθείτε: γιατί όλ’ αυτά; Γιατί αυτό καταλαβαίνει ένας τοπικός κληρικός. Θέλει να μετατρέψει την ευρύτερη περιοχή σε τόπο προσκυνήματος. Και οι γριές και οι γέροι δεν μπορούν να περπατάνε. Καβάλα παν στην εκκλησιά καβάλα προσκυνάνε. Γι’ αυτό κόβουμε τα πλατάνια και φτιάχνουμε δρόμους.

Κι όλ’ αυτά με τις ευλογίες του δημάρχου και της τοπικής κοινωνίας.