Αφού δε θα γλυτώσουμε απ’ τη λιτότητα, γιατί ν’ αποχωρήσουμε απ’ την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ);

1ον διότι μόνο έτσι θα μείνει ανοιχτός ο δρόμος προς τη δημοκρατία.

Αποχωρώντας από ΕΕ:

2ον Δεν θα πληρώνουμε το εξωτερικό χρέος. Μονομερής παύση πληρωμών για δέκα χρόνια και βλέπουμε. Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος. Όταν θάχουμε το συζητάμε το τι και το πώς.

3ον. Δεν θα μας υποδεικνύουν οι Ευρωπαϊκοί θεσμοί τι και πώς θα παράγουμε. Δε χρειαζόμαστε τα κεφάλαιά τους και το ευρώ τους. Μπορούμε και μόνοι μας. Αρκεί να συνεννοηθούμε ( = δημοκρατία). Ανάπτυξη ποιοτικής και βιολογικής γεωργίας. Δεν χρειάζονται τεράστιες επενδύσεις (οι οποίες συνήθως καταστρέφουν το περιβάλλον). Τουριστικός τομέας. Ήπια ανάπτυξη με πρώτη προτεραιότητα το περιβάλλον. Π.χ. Ανάπτυξη ακτοπλοίας ώστε να μην κοστίζει να πάς στη Νάξο όσο το να μείνεις στο νησί 4 μέρες. Να πάψει η αλόγιστη οικιστική ανάπτυξη (βλέπε το αίσχος στη Μύκονο και τη Σαντορίνη). Βιομηχανικός τομέας. Ανάπτυξη τομέων με μικρή ανάγκη για κεφάλαια (π.χ. κατασκευή ποδηλάτων, παραγωγή καύσιμου υδρογόνου μετά από ηλεκτρόλυση)

4ον. Δε θα μας υποδεικνύουν οι Ευρωπαίοι τι, ποιον, πόσο και πότε θα φορολογούμε (π.χ. ζητούν να φορολογηθούν οι φτωχοί αγρότες, να μην υπάρχει αφορολόγητο ούτε στο εισόδημα ούτε στη περιουσία!!!, ζητούν να μην επιβληθεί φόρος αλληλεγγύης 8% στα εισοδήματα άνω των 500.000 €). Θα φορολογήσουμε τις περιουσίες που υπάρχουν εντός της χώρας με αφορολόγητο όριο (ακίνητα προσώπων + τραπεζικές καταθέσεις + ομόλογα + μετοχές + ακίνητα μη εισηγμένων εταιριών).

5ον. Κάθε τραπεζικό έμβασμα προς το εξωτερικό θα φορολογείται έξτρα με ένα 10% (εκτός απ’ τα πρώτα 15.000 € κατ’ έτος) εξαιρούνται οι λόγοι υγείας.

6ον. Υψηλοί δασμολογικοί φόροι στις εισαγωγές μη αναγκαίων εμπορευμάτων (π.χ. καινούρια αυτοκίνητα).

Απ’ τη λιτότητα θα ΕΞΑΙΡΕΘΟΥΝ (πάντα κάτω από αυστηρό έλεγχο) α. ο τομέας της υγείας και της παιδείας ως προς την υλικοτεχνική υποδομή β. οι κατώτεροι μισθοί και οι κατώτερες συντάξεις με στόχο κανείς μετά από 10 χρόνια να μην βρίσκεται κάτω απ’ το 60% του κατα κεφαλήν εισοδήματος της χώρα.

Υ.Γ. Γι’ αυτούς που υποστηρίζουν ότι θα μας αγοράσουν όσοι έβγαλαν τα ευρώ τους έξω: Τι θα βρουν ν’ αγοράσουν όσοι έβγαλαν έξω τα λεφτά τους αν κανείς δεν έχει απόλυτη ανάγκη να πουλήσει;

Ταξική ανάλυση της Ευρωπαϊκής πολιτικής κατάστασης στη συγκυρία. Απ’ αυτές που τόσο λείπουν απ’ το δημόσιο διάλογο.

Πού πάει η Ευρώπη;

Ημερομηνία δημοσίευσης: 19/08/2012

Του Σπύρου Λαπατσιώρα*

Από τις αρχές του 2009, οι άρχουσες τάξεις της Ευρώπης είδαν την κρίση ως ευκαιρία να αλλάξει το «ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο» και να διασωθεί ο νεοφιλελευθερισμός διά μέσου της εμβάθυνσής του και της επιτάχυνσης των αντίστοιχων μεταρρυθμίσεων.

Η απάντηση στο ερώτημα «Πού πάει η Ευρώπη;» απαιτεί την κατανόηση της στρατηγικής διαχείρισης της κρίσης του 2008 που διαμορφώνει τις ασκούμενες πολιτικές.

Η κρίση του 2008 βρήκε την Ευρώπη με ένα θεσμικό πλαίσιο το οποίο δεν αρκούσε για την εμπέδωση των πειθαρχιών του Συμφώνου Σταθερότητας. Ενώ η νεοφιλελεύθερη οργάνωση της Ευρωζώνης αποσκοπούσε στη μεταφορά των πιέσεων στον κόσμο της εργασίας, αφαιρώντας του εισοδήματα και διαπραγματευτική ισχύ, οι άρχουσες τάξεις των κρατών μελών είχαν τη δυνατότητα αναβολής για άλλο χρόνο σημαντικών κοινωνικών και πολιτικών συγκρούσεων μέσω των ευκολιών που παρείχε ο χρηματοπιστωτικός τομέας. Οι ρυθμοί εμπέδωσης της νεοφιλελεύθερης πειθαρχίας ήταν υπαρκτοί μεν αλλά «χαμηλοί» και αναντίστοιχοι με ό,τι απαιτούνταν από το «γράμμα» των κειμένων (για παράδειγμα, την περίοδο Σημίτη έγιναν σημαντικές ιδιωτικοποιήσεις και προσαρμογές της αγοράς εργασίας αλλά συγχρόνως αναβλήθηκε η αλλαγή στο ασφαλιστικό σύστημα μετά την ευρύτατη αντίδραση).

 

Η κρίση του 2008 έβαλε ένα τέλος στην προηγούμενη κατάσταση. Για τη διαχείριση των συνεπειών της είτε θα λαμβάνονταν μέτρα τα οποία θα έθεταν σε σοβαρότατη δοκιμασία τη νεοφιλελεύθερη ηγεμονία και οργάνωση της Ευρωζώνης είτε θα επιταχυνόταν η εμπέδωση του νεοφιλελευθερισμού.

Από τις αρχές του 2009, οι άρχουσες τάξεις της Ευρώπης είδαν την κρίση ως ευκαιρία να αλλάξει το «ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο» και να διασωθεί ο νεοφιλελευθερισμός διά μέσου της εμβάθυνσής του και της επιτάχυνσης των αντίστοιχων μεταρρυθμίσεων. Στο ερώτημα ποιος θα πληρώσει τις συνέπειες της κρίσης η απάντηση ήταν ομόθυμη: ο κόσμος της εργασίας, μέσω της υποτίμησής του και σε ισχύ και σε εισοδήματα. Αυτός ο στόχος όμως συνεπάγεται σημαντικότατες κοινωνικές και πολιτικές συγκρούσεις. Για να μπορούν οι κυβερνήσεις να το φέρουν σε πέρας χωρίς να βρεθούν σε ηθικό κίνδυνο να υποκύψουν στις απαιτήσεις των κατώτερων τάξεων καθώς θα αυξάνει η ένταση των κοινωνικών συγκρούσεων θα πρέπει να δρουν σαν να δίνουν μάχη σε περικυκλωμένο έδαφος.

Αυτή η στρατηγική στόχευση διέπεται από την ορθολογικότητα της διεξαγωγής ενός πολέμου, κοινωνικού πολέμου, που διεξάγεται εν ονόματι του μακροπρόθεσμου συμφέροντος των αρχουσών τάξεων της Ευρώπης. Κάθε κυβέρνηση σε κάθε χώρα μέλος αναλαμβάνει να το φέρει σε πέρας με τη βοήθεια των υπολοίπων αρχουσών τάξεων.

Αυτή η βοήθεια έχει δύο χαρακτηριστικά. Πρώτον, σέβεται τον ηθικό κίνδυνο και επομένως σπρώχνει τα πράγματα στα άκρα ακόμη και με τον κίνδυνο απαξίωσης των «ιπποτών της μεταρρύθμισης» που εκάστοτε κυβερνούν. Βέβαια οι πολιτικές αυτές δημιουργούν ύφεση, υψηλότερο δημόσιο χρέος, μεγάλη ανεργία και απορρύθμιση της «κανονικής» λειτουργίας των αγορών χρήματος, οι οποίες επιχειρούν να αμυνθούν στη διαφαινόμενη απώλεια αξιών από τις ασκούμενες πολιτικές αποσύροντας την εμπιστοσύνη τους, με συνέπεια να χειροτερεύει η οικονομική κατάσταση που έχει να διαχειριστεί η εκάστοτε κυβέρνηση και συνολικά η Ευρωζώνη. Για αυτό τον λόγο το δεύτερο χαρακτηριστικό είναι η λήψη μέτρων τα οποία «φρενάρουν» την εξέλιξη της κρίσης πριν περάσει κάποια μη-διαχειρίσιμα όρια, όπως αυτά τίθενται στην εκάστοτε συγκυρία.

 

Έχει γίνει κοινός τόπος να κατηγορείται αυτή η στρατηγική για ανορθολογισμό εφόσον εντείνει τα υφεσιακά φαινόμενα και επομένως τα δημοσιονομικά προβλήματα τα οποία η ίδια θέτει ως στόχο να θεραπεύσει. Ωστόσο στον βαθμό που στοχεύει στην αλλαγή του ιστορικού ορίου των αναγκών των εργαζομένων ώστε να ξεκινήσει ένας νέος κύκλος συσσώρευσης με αυξημένη ισχύ και πλούτο για το κεφάλαιο, τόσο η κατηγορία περί αποτυχίας -έχει ήδη οδηγήσει σε υποτίμηση της εργασίας γενικά- όσο και η κατηγορία περί ανορθολογικότητας δεν ευσταθεί. Η απάντηση σε αυτές τις κατηγορίες του κ. Σόιμπλε, πρόσφατα, δείχνει την ορθολογικότητα της πολεμικής τακτικής που ακολουθείται. Εν συντομία και παραφρασμένα υποστήριξε ότι τα βραχυχρόνια κόστη αυτής της πολιτικής (χρεωκοπίες κρατών, επιχειρήσεων, νοικοκυριών, ανεργία,…) αν μπουν στην ίδια ζυγαριά με τα μακροχρόνια οφέλη (υποτίμηση της εργασίας, αποδόμηση κοινωνικού κράτους, νέοι τομείς για επικερδείς τοποθετήσεις κεφαλαίου), η ζυγαριά γέρνει υπέρ του μακροχρόνιου οφέλους.

Φυσικά ως στρατηγική πολέμου, φωτιάς, ενέχει όλα τα δυνατά ιστορικά αποτελέσματα – επομένως και τη διάλυση της Ευρωζώνης στη μορφή που την ξέρουμε. Ωστόσο η διάλυση της Ευρωζώνης δεν είναι στην ημερήσια διάταξη, το αντίθετο. Ένα τέτοιο συμβάν δεν είναι αποτέλεσμα ενός αυστηρά οικονομικού μηχανισμού που λειτουργεί ως «φυσική μηχανή» αλλά και αποτέλεσμα πολιτικών αποφάσεων (ακριβώς επειδή δεν υπάρχει «σκέτη οικονομία» ανεξάρτητα από τους πολιτικούς και κοινωνικούς συσχετισμούς). Ένα τέτοιο συμβάν προϋποθέτει άλλες κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες από αυτές που έχουν διαμορφωθεί και ένα πολιτικό χρόνο αρκετό για να «ολοκληρωθούν» φαινόμενα εθνικής αναδίπλωσης ως «διεξόδου στην κρίση».

Αυτό που βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη είναι ο τρόπος και η μορφή που θα πάρει η ομοσπονδοποίηση της Ευρώπης ως αναγκαίο τμήμα των πολιτικών διαχείρισης των συνεπειών της κρίσης του 2008. Πρόκειται για όρο που πιστοποιείται συνεχώς από την ετοιμότητά που διαθέτει εν συνόλω η ευρωπαϊκή άρχουσα τάξη να αναλάβει, κατάλληλα εμβαπτισμένες στην τρέχουσα στρατηγική στόχευση, όλες τις δράσεις ώστε να προωθηθεί de facto ή de jure αυτή η διαδικασία.

Πρόκειται για μία αντιδραστική ενοποίηση με στρατηγικό πυρήνα την περαιτέρω υποτίμηση της εργασίας και την ανάπτυξη μηχανισμών που θα συμβάλουν στην παγίωση αυτού του ιστορικού αποτελέσματος.

Η συζήτηση περί διάλυσης της Ευρωζώνης λόγω των ασκούμενων υφεσιακών πολιτικών, όπως έχω υποστηρίξει και παλιότερα στην «Αυγή», αποτελεί μετάθεση της κύριας συζήτησης που διεξάγεται. Η κύρια διαμάχη όπως ενσαρκώνεται στα πρόσωπα από τη μία της Μέρκελ και από την άλλη των Ολάντ – Μόντι αφορά την οργάνωση της ομοσπονδοποίησης, τη σχέση των ρυθμών οργάνωσης πολιτικής, δημοσιονομικής και τραπεζικής ενοποίησης. Πρόκειται για μία διαμάχη η οποία δεν αγγίζει τον πυρήνα τής μέχρι τώρα ευρωπαϊκής στρατηγικής, την υποτίμηση της εργασίας, ίσα-ίσα η κάθε πλευρά διεκδικεί ότι προτείνει την καταλληλότερη μέθοδο υλοποίησής της.

Η πλευρά των Ολάντ – Μόντι ζητά μεγαλύτερο δημοσιονομικό χώρο για στήριξη των ρυθμών μεγέθυνσης υποσχόμενη ότι δεν θα ενσκήψει στον ηθικό κίνδυνο υποχώρησης στα συμφέροντα των κατώτερων τάξεων αλλά θα ολοκληρώσει τη δημοσιονομική προσαρμογή, αν και σε μεγαλύτερο βάθος χρόνου. Πλέον οι άρχουσες τάξεις στη Γαλλία, όπως και στην Ισπανία και την Ιταλία νιώθουν τη ζέση των κοινωνικών και πολιτικών συγκρούσεων που καλούνται να εμπλακούν – με επιπρόσθετο δεδομένο ότι η ύφεση τον επόμενο χρόνο θα ενταθεί. Ωστόσο η στρατηγική δέσμευσή τους στη διεξαγωγή του κοινωνικού πολέμου εις βάρος της εργασίας, έστω και με χαλαρότερους ρυθμούς, θέτει ευδιάκριτα όρια και στις δυνατότητες διεκδίκησης μίας διαφορετικής κατεύθυνσης ομοσπονδοποίησης όσο στην υιοθέτηση πολιτικών που θα δώσουν τώρα, πριν ολοκληρωθεί ένας κύκλος συμπίεσης του κόσμου της εργασίας, προοπτικές ανάπτυξης και μείωσης της ανεργίας στην ευρωπαϊκή οικονομία.

Οι ευρωπαϊκές κοινωνίες μπορούν να περιμένουν μία έξοδο από την κρίση μόνο υπό τον όρο διαμόρφωσης μίας ευρωπαϊκής ατζέντας που θα διευρύνει την ισχύ και τα εισοδήματα του κόσμου της εργασίας και ανόδου της Αριστεράς ως αντιπροσώπου στο πολιτικό πεδίο αυτής της ατζέντας – μαζί με ό,τι συνεπάγεται ή προϋποτίθεται για μία τέτοια αλλαγή στρατηγικής σύλληψης.

* Ο Σπύρος Λαπατσιώρας είναι καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο Κρήτης

Ευρωπαϊκή εντολή: “Να ξεριζώσουν τα αμπέλια οι αγρότες που δεν τα έχουν δηλώσει”

Δημοσίευμα της εφημερίδας ΠΑΤΡΙΣ του Πύργου Ηλείας.

Μπήκαν σε περιπέτειες 500 αγρότες στην Ηλεία!

Ηλεία ( 19/05/2012 11:15 )

 

Σε περιπέτειες έχουν μπει 500 περίπου  αγρότες στην Ηλεία(όπως αποκάλυψε με πρωτοσέλιδο άρθρο της η εφημ. ΠΑΤΡΙΣ) έπειτα από την αυστηρή εντολή- οδηγία που δόθηκε από την Ευρωπαική Ένωση στην χώρα μας  ότι κάτοχοι αμπελοτεμαχίων που έχουν φυτευθεί δίχως αντίστοιχο δικαίωμα φύτευσης μετά την 31η Αυγούστου 1998, δεν νομιμοποιούνται και υποχρεούνται να τα εκριζώσουν.    Η Δνση Αγροτικής Οικονομία έχει ήδη ενημερώσει τους δήμους για το θέμα ζητώντας να κληθούν οι αγρότες- αμπελουργοί πριν βρεθούν προ εκπλήξεως με τα τσουχτερά πρόστιμα.

 

Η Δντρια της υπηρεσίας Μπέκυ Σπυροπούλου ερωτηθείς χθες για το θέμα  που έχει ανακύψει επεσήμανε ότι  τα εξής:  

 

« Για όλα τα αμπελοτεμάχια που είναι φυτευμένα με οινοποιήσιμες ποικιλίες πρέπει να έχει εκδοθεί από την Υπηρεσία σχετική άδεια. Εάν φυτευθεί οινάμπελος χωρίς άδεια θα εκριζώνεται. Οι κάτοχοι αμπελοτεμαχίων που έχουν φυτευθεί δίχως αντίστοιχο δικαίωμα φύτευσης μετά την 31η Αυγούστου 1998, δεν νομιμοποιούνται και υποχρεούνται να τα εκριζώσουν με ίδια δαπάνη.  Στην περίπτωση επισημαίνει που δεν προβούν στην εκρίζωση αμέσως, επιβάλλεται χρηματική ποινή 1.200 ευρώ/στρέμμα που ισχύει για ένα έτος από την ημερομηνία κοινοποίησης του προστίμου μετά την παρέλευση του οποίου διπλασιάζεται, εφόσον η παράνομη φυτευμένη έκταση συνεχίζει να υφίσταται.»

 

Τα σταφύλια που προέρχονται από αμπελοτεμάχια φυτευμένα μετά το έτος 1998 χωρίς άδεια απαγορεύεται να οινοποιούνται, οπότε δεν δύνανται να αναγράφονται στη Δήλωση Συγκομιδής.Επίσης πρέπει τα στοιχεία της Ενιαίας Ενίσχυσης να ταυτίζονται με τα στοιχεία της Δήλωσης Αμπελοκαλλιέργειας.

http://www.patrisnews.com/news_details.php?id=9887

Γιώργος Κ.Ροζής

 

Σχετική ανακοίνωση της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας:

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας

Π.Ε. Αιτωλ/νίας: Θα εκριζώνονται οινοποιήσιμες ποικιλίες αμπέλου που φυτεύτηκαν σε αμπελοτεμάχια χωρίς δικαίωμα φύτευσης.

Η Διεύθυνση Αγροτικής Οικονομίας και Κτηνιατρικής της Περιφερειακής Ενότητας Αιτωλοακαρνανίας ενημερώνει τους αμπελοκαλλιεργητές ότι όλες οι οινοποιήσιμες ποικιλίες αμπέλου που φυτεύτηκαν μετά την 1/8/1998, είναι παράνομες, εκτός των φυτεύσεων που έγιναν βάσει δικαιωμάτων που χορηγήθηκαν από το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων. Σύμφωνα με το με αριθμ. 351/49474/25-04-2012 έγγραφο του ΥΠ.Α.Α.Τ. (Διεύθυνση ΠΑΠ-ΔΕΝΔΡ/ΚΗΣ, ΤΜΗΜΑ ΑΜΠΕΛΟΥ ΚΑΙ ΞΗΡΩΝ ΚΑΡΠΩΝ), οι παραπάνω φυτεύσεις θα πρέπει να εκριζωθούν άμεσα με ευθύνη και έξοδα των κατόχων τους.

Επιπλέον, η Διεύθυνση Αγροτικής Οικονομίας και Κτηνιατρικής της Π.Ε. Αιτωλ/νίας ενημερώνει όλους τους αμπελοκαλλιεργητές ότι θα προχωρήσει σε ελέγχους για την εφαρμογή του μέτρου.