Μήπως Είναι Προδότης;

     Όχι, ο Τσίπρας δεν είναι προδότης. Τη δουλειά του κάνει. Το πρόβλημα είναι δικό μας. Αυτός είδε και υποτάχθηκε. Τόχε πει. Η θέση της χώρας, στην ευρωζώνη, είναι δεδομένη. Εμείς δεν το ακούγαμε. Πολύ απλά γιατί μοιραζόμασταν μαζί του το μύθο της υποχώρησης των δανειστών μπροστά στη σθεναρή πολιτική στάση της νέας κυβέρνησης. Της κυβέρνησης της Αριστεράς.

    Κι όμως δεν ήταν δύσκολο να φανταστούμε μια σκληρή στάση απ’ το Σόιμπλε. Τότε γιατί αφεθήκαμε να πιστέψουμε πως θάταν τόσο εύκολο; Δε χρειάστηκε να προσπαθήσει πολύ ο Τσίπρας για να μας πείσει. Γιατί λοιπόν; Δεν ήταν ότι απλά θέλαμε να πειστούμε. Ήταν ότι δεν είχαμε άλλη λύση. Δεν είχαμε φτιάξει άλλη πολιτική λύση. Αλλά και πώς να τη φτιάχναμε;

    Έγινε ένα δημοψήφισμα. Ψηφίσαμε όχι στα μέτρα λιτότητας. Ποιος έχει όμως όχι μόνο το πρώτο αλλά και το τελευταίο λόγο; Ο πρωθυπουργός και όχι ο λαός. Η απόφαση λοιπόν ήταν στα χέρια του Τσίπρα. Και την πήρε.

    Όταν συμμετέχουμε σε μια πολιτική διαδικασία θα έπρεπε ν’ αναζητάμε εγγυήσεις και εξασφαλίσεις. Αυτές ακριβώς που δεν μπορούμε να έχουμε. Γιατί αυτοί είναι επαγγελματίες πολιτικοί και μεις πολίτες. Αυτοί έχουν θεσμούς και μεις είμαστε ανίσχυροι. Κάθε ισχύ μας έχει εκφραστές τους επαγγελματίες πολιτικούς. Είναι δηλαδή εξ αρχής υπονομευμένη.

    Για άλλη μια φορά καταλάβαμε πώς κεντρικό ερώτημα κάθε πολιτικής διαδικασίας είναι το “ποιος αποφασίζει”. Όχι, όπως μας διδάσκουν, το “τι αποφασίζει”. Αυτό είναι δεύτερο. Σημαντικό, αλλά δεύτερο.

    Η εξασφάλιση, η εγγύηση, είναι η ίδια η δημοκρατία ως διαδικασία και όχι οι κάθε φορά πολιτικές αποφάσεις και οι συσχετισμοί σε ολιγαρχικά πολιτικά όργανα.

Ήταν όλοι εκεί.

Ο Γκρίλο, κύριε Τσίπρα δεν θα μιλούσε ποτέ εκτός Βουλής απ’ το ίδιο μικρόφωνο με τους απατεώνες της πολιτικής.

Σήμερα ήταν όλοι εκεί. Στο Μέγαρο. Για το Καραμανλή.
Αν και όποτε αποφασίσει ο Ελληνικός λαός θα φύγουν όλοι μαζί.