Για τις εισαγωγικές εξετάσεις στα πανεπιστήμια.

Το πρόβλημα δεν είναι οι εξετάσεις αυτές καθ’ αυτές αλλά το numerus clausus δηλαδή ο κλειστός αριθμός εισακτέων. Οδηγεί σ’ έναν άχρηστο και εξουθενωτικό ανταγωνισμό.Αντίθετα θα είναι ωφέλιμες οι εξετάσεις αν στοχεύουν απλώς στη διαπίστωση των γνώσεων και της κριτικής ικανότητας των μαθητών. Θα έπρεπε λοιπόν να καθορισθεί μια βάση εισαγωγής (διαφορετική ίσως για κάθε σχολή: π.χ. 16 για το πολυτεχνείο και την ιατρική, 14 για τις φυσικομαθηματικές και τους φιλολόγους, 12 για τα ΤΕΙ κ.λ.π.). Ο ρόλος των εξετάσεων θα ήταν να ελέγξουν την ικανότητα των μαθητών να περάσουν τη βάση. Όσοι την περνούν θα εγγράφονται στη σχολή που προτιμούν.

Θα μου πεις βέβαια πως έτσι δεν πέφτουν οι ταξικοί φραγμοί στη μόρφωση. Ούτε όμως και με την κατάργηση των εξετάσεων πέφτουν. Θα τολμούσα μάλιστα να πω ότι ενισχύονται γιατί οι μαθητές απ’ τα χαμηλά κοινωνικοοικονομικά στρώματα ικανοποιώντας τη δίψα τους για το χαρτί θα παραμελήσουν το ουσιαστικό, την ίδια τη προσπάθεια για μόρφωση που θα τους κάνει ικανούς να αφομοιώσουν στοιχεία του ανθρώπινου πολιτισμού. Αντίθετα ευνοημένοι για άλλη μια φορά θα είναι οι γόνοι των μεσαίων και ανώτερων στρωμάτων που με μόνο εφόδιο τη μορφωτική κληρονομιά απ’ τους γονείς τους θα ξεχωρίσουν και θα εξουσιάσουν.

Με την ελεύθερη εισαγωγή αυτό που θα κατορθώσουμε θα είναι να παίρνουν πτυχίο και άνθρωποι εντελώς άσχετοι με το αντικείμενο σπουδών. Κάτι αντίστοιχο που συμβαίνει και με το απολυτήριο λυκείου. Αρκεί να παρίσταται ο μαθητής και ο καθηγητής είναι σχεδόν υποχρεωμένος να τον περάσει.