Σαν να μην πέρασε μια μέρα; 1947 η έκθεση Porter

https://el.wikipedia.org/Έκθεση Πόρτερ

Εδώ δεν υφίσταται κράτος σύμφωνα με τα δυτικά πρότυπα. Αντ’ αυτού υπάρχει μια χαλαρή ιεραρχία ατομιστών πολιτικών, μερικοί από τους οποίους είναι χειρότεροι από άλλους, που είναι τόσο απασχολημένοι με τον προσωπικό τους αγώνα για εξουσία, ώστε δεν έχουν τον χρόνο να αναπτύξουν οικονομική πολιτική, ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι είχαν την ικανότητα.

Απ’ ό, τι μπόρεσα να διαπιστώσω, η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει καμιάν άλλη πολι­τική πρακτική από το να εκλιπαρεί για ξένη βοήθεια ώστε να διατηρηθεί στην εξουσία απαριθμώντας θορυβωδώς τις θυσίες της Ελλάδος… […….] στόχος της είναι να χρησιμοποιήσει την ξένη βοήθεια ως μέσο για τη διαιώνιση των προνομιών μίας μικρής κλίκας εμπόρων και τραπεζιτών, οι οποίοι αποτελούν την αόρατη εξουσία στην Ελλάδα.

Η κλίκα αυτή είναι αποφασισμένη να υπερασπίσει με κάθε μέσο τα οι­κονομικά της συμφέροντα και δεν ενδιαφέρεται καθόλου για το τι μπορεί να στοιχίσει αυτό στην οικονομία της χώρας. Τα μέλη αυτής της κλίκας επιθυ­μούν να διατηρήσουν άθικτο ένα φορολογικό σύστημα που τους ευνοεί, με αληθινά σκανδαλώδη τρόπο. Αντιτίθενται στον έλεγχο συναλλάγματος, γιατί αυτό θα τους εμποδίσει να εξάγουν τα κέρδη τους στις τράπεζες του Καΐρου και της Αργεντινής. Δεν διανοήθηκαν ποτέ να επενδύσουν τα κέρδη τους στη δική τους χώρα για να βοηθήσουν στην αναστήλωση της εθνικής οικονομίας.

Τα συμφέροντα των εφοπλιστών προστατεύονται επίσης με σκανδαλώδη τρόπο. Η ελληνική εμπορική ναυτιλία ανθεί στην εποχή μας και οι εφοπλιστές κερδίζουν τεράστια ποσά, αλλά το χρεοκοπημένο ελληνικό κράτος δεν απο­κομίζει κανένα όφελος απ’ αυτό. Οι μισθοί των ναυτικών γυρίζουν στην Ελ­λάδα, αλλά οι εφοπλιστές ασφαλίζουν το μεγαλύτερο μέρος των κερδών τους στις ξένες χώρες.

Κάθε επιχείρηση θα έπρεπε να πληρώνει μια σημαντική εισφορά στο κρά­τος, κάτω από την προστασία του οποίου λειτουργεί. Αυτό ισχύει κατά κύριο λόγο για την περίπτωση των εφοπλιστών, που τα μεγαλύτερα κέρδη τους προέρχονται από τα «Λίμπερτι», τα οποία τους παραχώρησε η αμερικανική Ναυτική Αποστολή με την εγγύηση του ελληνικού κράτους.

Η ομάδα πίεσης της καλής κοινωνίας – οι κομψοί κοσμοπολίτες που έχουν την έδρα τους στις Κάννες, στο Σαιν Μόριτς και στην αθηναϊκή πλατεία Κολωνακίου – θα ενεργοποιηθεί. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς είναι άνθρωποι πολύ γοητευτικοί, που μιλάνε πολύ καλά τ’ αγγλικά. Είναι πάντοτε πρόθυμοι, όταν πρόκειται να εξυπηρετήσουν την αμερικανική αποστολή για τα δικά τους συμφέροντα. Θυμάμαι ακόμα ένα από τα πιο επίσημα γεύματα ενός από τους σημαντι­κότερους τραπεζίτες, που με είχε καλέσει στη βίλα του των Αθηνών. Είχε τρεις σερβιτόρους με λιβρέα, μια ποικιλία απ’ τα πιο φίνα κρασιά και φα­γητά διάφορα, περίφημα γαρνιρισμένα. Κατά τη διάρκεια του γεύματος, ένας από τους αντιπροσώπους της κλίκας που ανέφερα άρχισε να εξυμνεί τις ομορφιές της ζωής κοντά στη θάλασσα, καθώς και τις χαρές των αρι­στοκρατικών σπορ.

Η αντίθεση ανάμεσα στο γεύμα αυτό και στα παιδιά που πεθαίνουν από την πείνα στους δρόμους της Αθήνας είναι πραγματικά τρομερή…

 

Η συμμετοχή μου στην εκπομπή του καναλιού της Bουλής “Κάρτα μέλους”

21:00 – 22:25 ο στόχος της ομάδας “Δημοκρατία και Δημοψήφισμα”.
22:25 – 23:15 το δικαίωμα ψήφου των γυναικών στην Ελβετία και τις ΗΠΑ.
23:35 – 24:28 περισσότερη Ευρώπη ή/και περισσότερη Δημοκρατία.
24:32 – 25:46 γιατί δημοψηφίσματα και δεν μας αρκούν οι δημοσκοπήσεις.
25:47 – 26:58 η ευρωπαϊκή συνοριοφυλακή και ακτοφυλακή.
27:27 – 28:50 δημοψηφίσματα με πρωτοβουλία της κυβέρνησης και δημοψηφίσματα πρωτοβουλίας πολιτών.
01:09:29 – 01:11:13 δημοκρατία και κοινοβουλευτισμός
01:11:14 – 01:12:28 δεν γνωρίζουν οι πολίτες; δημοψηφίσματα και για τα μικρά και για τα μεγάλα.
01:12:29 – 01:13:10 μετακοινοβουλευτισμός – κράτος επιχείρηση με έσοδα έξοδα
01:13:11 – 01:13:34 Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, έκδοση χρήματος και ευρωκοινοβούλιο
01:13:42 – 01:15:00 Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία μόνο κάνοντας βήματα προς τη δημοκρατία.
01:15:01 – 01:15:55 αγροτική παραγωγή: και πολιτιστικό ζήτημα.
01:15:56 – 01:16:20 αρκεί που είμαστε καταναλωτές;
01:16:21 – 01:17:10 ενημερωμένοι πολίτες και ενημερωμένοι βουλευτές.
01:29:35 – 01:30:50 επί γης παράδεισος το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης – δημαγωγοί και ακυρωτικό δημοψήφισμα.
01:30:55 – 01:31:07 συνταγματική αναθεώρηση με πρωτοβουλία των πολιτών.
https://www.youtube.com/watch?v=21QkxQOdJfE

Συνεννόηση

Λένε πως στα μέσα της δεκαετίας του 30 στις ΗΠΑ μια ταραγμένη πολιτικά μέρα είχαν μαζευτεί σ’ ένα γραφείο ψηλά στη κορυφή ενός ουρανοξύστη στη Νέα Υόρκη καμιά δεκαπενταριά πραγματικά πολύ πλούσιοι άνθρωποι. Σκοπός της συνάντησης ήταν να δουν τι θα κάνουν με τα πολιτικά και οικονομικά προβλήματα της χώρας τους και του πλανήτη όλου.

Πήραν διαδοχικά το λόγο πολλές φορές κι άκρη δεν έβγαζαν. Απελπίστηκαν. Ανέβηκαν κι οι τόνοι γιατί οι διαφωνίες ήταν πολλές και δεν υποχωρούσε κανείς τους. Από ένα σημείο κι ύστερα η απελπισία έδωσε τη θέση της στο τρόμο. Προς τα που βάδιζαν; Στη διάλυση;

Τότε ένας απ’ όλους, ο γηραιότερος, σηκώθηκε και τους κάλεσε να πλησιάσουν στο μεγάλο παράθυρο και να κοιτάξουν κάτω. Τι βλέπετε; τους ρώτησε. Ανθρώπους που τρέχουν βιαστικά για τις δουλείες τους του απάντησαν. Πόσοι νάναι σαν κι αυτούς εκεί κάτω; τους είπε. Μερικά εκατομμύρια είπαν με μια φωνή.

Λοιπόν τι νομίζετε; Ποιοι είναι πιο δύσκολο να συνεννοηθούν εμείς που είμαστε δεκαπέντε ή αυτοί που είναι εκατομμύρια;
Μετά απ’ αυτές τις κουβέντες ξανακάθισαν γύρω απ’ το τραπέζι με ανανεωμένη θέληση για να τα βρουν.

Τι λέτε μπορούμε να διαψεύσουμε το γέρο;

Ο χριστιανικός τρόπος σκέψης ως “πολιτική” στάση ζωής.

    «Αν ο καθένας μας … τότε …»

   Ο καθένας να κοιτάζει τη προσωπική του στάση ζωής. Αλλάζοντας τον εαυτό του και τη προσωπική του δράση συμβάλλει στη συνολική αλλαγή με τον μόνο αποτελεσματικό τρόπο που υπάρχει.

     Αν ο καθένας … αν η γιαγιά μου είχε καρούλια ….

     Τουλάχιστον οι πρώτοι χριστιανοί μ’ αυτό το τρόπο σκέψης απέβλεπαν στη μεταθάνατια ζωή. Γνώριζαν ότι ήταν αδύνατο ν’ αλλάξουν το εδώ και το τώρα με τέτοια μυαλά.

    Στους συγχρόνους χάθηκε η πίστη στη μεταθάνατον ζωή. Τους έμεινε όμως ο ίδιος τρόπος σκέψης. Όπως και κείνοι έτσι κι αυτοί δεν βλέπουν καμμία λύση στη πολιτική και στη συγκρότηση θεσμών. Ζούσαν και ζουν σε ολιγαρχικά καθεστώτα όπου η πολιτική δράση για τον τυχαίο πολίτη καθίσταται εν τέλει ατελέσφορη. Ένα σισύφειο έργο, σε διαδοχικές χωροχρονικές στιγμές, με διαφορετικό περιεχόμενο αλλά το ίδιο αποτέλεσμα. Το μηδέν. Οπότε τι μένει; Να σώσει ο καθένας την ψυχούλα του κάνοντας το «σωστό».

»Nα απολυθείτε, να το χαρώ»… γράφει ο Διονύσης Ελευθεράτος

«στα σοβαρά πίστευαν κάτι: πως η μόνη διαφορά του Προβόπουλου, του Σάλλα και του Κωστόπουλου από τον υπάλληλο που συναντάς μόλις μπεις σε κάποιο τραπε­ζικό υποκατάστημα είναι ότι ο τελευταίος εί­τε δεν φορά κουστούμι είτε φορά κουστούμι φθηνότερο από τα δικά τους» απ’ το http://aristeroblog.gr/node/1293

Υπάρχει όμως, δυστυχώς, και η άλλη όψη του νομίσματος: ο υπάλληλος της τραπέζης που τρία χρόνια τώρα συμπαρατάσσεται με τους τραπεζίτες προσευχόμενος κάθε φορά να πάρουμε τη δόση πάση θυσία (των άλλων). Είναι ο τραπεζουπάλληλος που ψήφισε ΔΗΜΑΡ (αλλά και ΠΑΣΟΚ, ΝΔ) για να συνεχίσει η τράπεζά «του» να παίζει το γνωστό παιχνίδι.

Τι οδηγεί σε τέτοια φιλοτομαριστική στάση τους ανθρώπους γύρω μας;
Δύο ζητήματα απ’ τα πολλά:
1ον η αφαίρεση κάθε πολιτικής εξουσίας απ’ το λαό. Μια μέρα στα τέσσερα χρόνια σε ρωτάνε και μετά σε λιώνουν.
Για κάτι λίγο διαφορετικό κοίτα εδώ:http://dhmokratiatwragiaolous.wordpress.com/
2ον. η ανισότητα μέσω του διαίρει και βασίλευε. Άλλα θα παίρνουν οι τραπεζικοί, άλλα οι στρατιωτικοί, άλλα οι υπάλληλοι της βουλής, άλλα οι οικοδόμοι, άλλα οι σκουπιδιάρηδες και πάει λέγοντας.

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΤΩΡΑ !

dhmokratiatwragiaolous.wordpress.com

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ

Παραλογισμός και μέσα μαζικής μεταφοράς (ΜΜΜ).

Πότε συμφέρει το πολίτη (με καθαρά οικονομικούς όρους) η χρήση των μέσων μαζικής μεταφοράς εντός της ελληνικής επικράτειας;

Μόνο όταν μετακινείται μόνος του. Από δύο και πάνω (μαζί με φίλους, με ένα ή περισσότερα μέλη της οικογένειας, κ.λ.π.) δεν συμφέρει. Το αυτοκίνητο μας βγαίνει πιο φθηνό. Υπολογίστε το, να δείτε.

Τα ίδια και χειρότερα για τις υπεραστικές συγκοινωνίες (λεωφορεία, τραίνα). Από παρέα δύο ατόμων και πάνω καλύτερα να πάρετε το αυτοκίνητο. Συμφέρει.

Αν, μάλιστα, συμπεριλάβουμε και άλλες παραμέτρους εκτός των οικονομικών (π.χ. άνεση, χρόνος μετακίνησης, κ.λ.π.) τότε το Ι.Χ. είναι ασύγκριτα το καλύτερο μέσο μεταφοράς. Δυστυχώς.

Κι αυτό όχι μόνο τώρα, στα χρόνια της κρίσης. Συμβαίνει εδώ και δεκαετίες.

Και τότε; Γιατί το έχουν οργανώσει έτσι το σύστημα μεταφοράς; Για πολλούς λόγους.

– Όλα τα προηγούμενα ισχύουν με την προϋπόθεση να υπάρχει διαθέσιμο Ι.Χ. Αν όχι, τότε τα μέσα μαζικής μεταφοράς συμφέρουν. Δεν έχεις πληρώσει ασφάλιστρα, τέλη κυκλοφορίας, τεκμήρια και αρχικό κεφάλαιο για την απόκτηση του Ι.Χ.

– Αν τώρα, πρέπει στο τόπο προορισμού να πληρώσεις για χώρο στάθμευσης τότε ακόμα και για ομάδες τριών, τεσσάρων ομάδων ίσως να συμφέρει η χρήση των ΜΜΜ.

Συμπέρασμα: τα ΜΜΜ δε ξεμένουν από πελάτες. Ή αλλιώς τα ΜΜΜ είναι για τους φτωχούς. Οι υπόλοιποι παρακαλείσθε όπως χρησιμοποιείτε τα Ι.Χ. σας.

Και η οικολογία, η ποιότητα ζωής στις πόλεις πώς συνάδουν με τα Ι.Χ.; Δεν …

Μήπως είναι ποίημα; Α, μπα δε νομίζω. Ι

Άλλοι απήργησαν και δεν διαδήλωσαν.
Άλλοι διαδήλωσαν και δεν απήργησαν.
Πολλοί αμφισβήτησαν τον εαυτό τους και τους άλλους.

Όλοι αναρωτήθηκαν «τι στο καλό θα κάνουμε μετά;»

Κάμποσοι έχουν μια απάντηση. Διαφορετική ο ένας απ’ τον άλλο.

Οι περισσότεροι απλώς αναμένουν.
Το ξέσπασμα; Τη λύση; Ποια λύση; Δεν υπάρχει από μηχανής θεός;

Ποιος γνωρίζει τι θα γίνεται σε δύο μήνες;
Κι όμως γνωρίζουμε ότι:

Πρέπει να σχεδιάσουμε.
Πρέπει να οργανώσουμε.
Πρέπει να γνωρίσουμε και να γνωριστούμε.
Πρέπει να βάλουμε στόχους. Λίγους. Σημαντικούς. Εφικτούς. Αποτελεσματικούς.

Πρέπει να συναντηθούμε.

Πρέπει να συγκροτήσουμε πολιτικό κίνημα. Εμείς οι διαφορετικοί μεταξύ μας πολίτες. Εμείς οι πολλοί. Εμείς οι απαίδευτοι. Εμείς οι καταδυναστευμένοι. Εμείς οι διασπασμένοι σε κομμάτια, σε κόμματα.

Γενική πολιτική απεργία διαρκείας.

Το πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας είναι πολιτικό. Και μόνο ως τέτοιο μπορεί να λυθεί.

Οι επιμέρους συνδικαλιστικοί αγώνες κατά κλάδο μπορούν μόνο να επιτείνουν το πρόβλημα αλλά όχι να το λύσουν.

Μόνο ένα πλειοψηφικό πολιτικό κίνημα μπορεί να επιβάλλει λύσεις προς όφελος της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού.

Ένα τέτοιο κίνημα μπορεί να θεμελιωθεί σε δύο αλληλένδετα πολιτικά αιτήματα και να δράσει με γενική πολιτική απεργία διαρκείας:

Ι.   α. Πόθεν έσχες για όλες τις περιουσίες (ακίνητα, μετοχές, ομόλογα) που αποκτήθηκαν εντός της ελληνικής επικράτειας τα τελευταία 40 χρόνια.

Ό,τι δεν δικαιολογείται απ’ τις φορολογικές δηλώσεις των ιδιοκτητών (φυσικών και νομικών προσώπων) φορολογείται με 60%. (υποσ. 1)

β. Πόθεν έσχες για όλες τις καταθέσεις στις ελληνικές τράπεζες το Δεκέμβρη του 2009. (υποσ. 1)

Ό,τι δεν δικαιολογείται απ’ τις φορολογικές δηλώσεις των ιδιοκτητών φορολογείται με 60%.

ΙΙ. Απόδοση της ευθύνης του νομοθετικού έργου στους πολίτες μέσω της προσθήκης στο ελληνικό σύνταγμα των εξής τριών άρθρων:

1ον. Προκηρύσσεται  δημοψήφισμα με θέμα συγκεκριμένο νομοσχέδιο ή συνταγματική αλλαγή όταν το ζητούν με την υπογραφή τους 100.000 πολίτες. Το δημοψήφισμα είναι έγκυρο ανεξάρτητα απ’ το ποσοστό συμμετοχής των πολιτών.

2ον. Προκηρύσσεται δημοψήφισμα ανάκλησης αιρετών οργάνων και προκήρυξης νέων εκλογών, με προϋποθέσεις α) τη συγκέντρωση υπογραφών του 20% του εκλογικού σώματος και β) συμμετοχή τουλάχιστον 50% των πολιτών στο σχετικό δημοψήφισμα.

3ον. Προκηρύσσεται (α)κυρωτικό δημοψήφισμα, που να θέτει στην κρίση των πολιτών νόμους ήδη ψηφισμένους από τη Βουλή αν το ζητούν είτε 60 τουλάχιστον βουλευτές είτε με την υπογραφή τους 100.000 πολίτες. Το δημοψήφισμα είναι έγκυρο ανεξάρτητα απ’ το ποσοστό συμμετοχής των πολιτών.

υποσ. 1: Επειδή τα ποσά που θα τεκμηριωθούν θα είναι πολύ υψηλά, θα εισπραχθούν σε δόσεις που δεν θα ξεπερνούν το 10% του ετήσιου φορολογητέου εισοδήματος του υπόχρεου.

 

Ηλεκτρονική συλλογή υπογραφών

Σχόλια σε ένα κείμενο του πιτσιρίκου, από κάποιον που όπως και αυτός ψήφισε ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Ο πιτσιρίκος έγραψε ένα κείμενο με τίτλο «Η σειρά σας» στις 2 Ιουλίου του 2012.

Να δηλώσω κατ’ αρχήν πως στη κεντρική ιδέα του άρθρου συμφωνώ, αλλά …. .

Ποια είναι η κεντρική ιδέα;

Κάποια στιγμή εκτός απ’ τα συνήθη υποζύγια (μισθωτοί δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, συνταξιούχοι) πρέπει να πληρώσουν και οι πραγματικά πλούσιοι (Βαρδινογιανναίοι, Λάτσης, Μπόμπολας, κ.λ.π. φυντάνια).

Και ας έρθουμε στο «αλλά». Κι αυτό το «αλλά» έχει σχέση με τη πολιτική.

Είναι δυνατόν να περιμένουμε απ’ τον άνεργο να υπερασπιστεί τον απολυόμενο δημόσιο υπάλληλο; Είναι δυνατόν να περιμένουμε απ’ το νεοδιόριστο δάσκαλο των 640 € να υπερασπιστεί τα ειδικά μισθολόγια ή ακόμα και αυτό το εφάπαξ;

Είναι κάποιες στιγμές στη κοινωνική ζωή που για να κατακτήσουμε περισσότερη ελευθερία πρέπει να προωθήσουμε περισσότερη ισότητα.

Μιλώντας περί ισότητας ας θυμηθούμε ότι εδώ και μισό τουλάχιστον αιώνα οι έλληνες πολίτες ήταν και σε μεγάλο βαθμό εξακολουθούν να είναι δύο και περισσότερων κατηγοριών: αυτοί που μόνο σε ένα κατά τεκμήριο άθλιο δημόσιο νοσοκομείο μπορούν να πάνε και οι άλλοι για τους οποίους είναι τα ιδιωτικά νοσοκομεία και ο ιδιώτης γιατρός.

Μπορούμε να εκτιμήσουμε τις επιπτώσεις των κυβερνητικών πολιτικών  με δύο τρόπους. Είτε αποτυπώνοντας απλώς τα αποτελέσματά τους στην ατομική και  κοινωνική ζωή, είτε συγκρίνοντας την άνοδο ή την πτώση που υφίστανται συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες. Ο πληρέστερος και με μεγαλύτερη εξηγητική των κοινωνικών φαινομένων δύναμη είναι ο δεύτερος.

Ας δούμε ένα παράδειγμα. Γιατί κέρδισε ο Σαμαράς στις 17/6;

Απλώς δεν φτώχυναν αρκετά. Δεν είμαστε όλοι ίσα κι όμοια. Δεν χτυπηθήκαμε απ’ τη κρίση όλοι το ίδιο. Και η εξουσία κάνει ό,τι έκανε πάντα: διαιρεί για να βασιλεύει.

Δείτε τι συνέβει με το μισθολόγιο δημοσίων υπαλλήλων: όσοι υπάλληλοι είχαν έως δέκα χρόνια υπηρεσίας είδαν τους μισθούς τους να καταβαραθρώνονται ενώ όσοι είχαν πάνω από εικοσιπενταετία σχεδόν δεν κατάλαβαν τίποτα.

Ο πλούτος είναι σχετικό μέγεθος. Η αύξηση των κατώτερων μισθών και συντάξεων ή η μείωση των ανώτερων συντάξεων και μισθών θα φέρουν τελικά το ίδιο αποτέλεσμα. Λελογισμένη εξίσωση. Το γνωρίζουν οι ευνοημένοι του συστήματος. Γι’ αυτό και αντιδρούν όχι μόνο στη μείωση των ανώτερων αμοιβών με τα γνωστά επιχειρήματα αλλά και στην αύξηση των κατώτερων αμοιβών, αν και όχι τις περισσότερες φορές άμεσα. Απλώς ζητούν αυξήσεις για τους εαυτούς τους και την κάθε φορά ομάδα τους ώστε να κρατήσουν τις αποστάσεις από τους χαμηλά αμειβόμενους.

Και τι προτείνεις λοιπόν να εξαθλιωθούμε όλοι για να μην είναι κανείς παραπονεμένος;

ΌΧΙ.

Προτείνω κατ’ αρχήν το κονδύλι των συντάξεων και των μισθών στο προϋπολογισμό καθώς και το κονδύλι για τη δημόσια υγεία ως ποσοστό του ΑΕΠ να επανέλθει εκεί που ήταν προ μνημονίου. Όμως το κονδύλι να μοιραστεί δίκαια. Να μην επιτρέπονται διαφορές στους μισθούς πέραν του 2ο%. Οι παροχές του κλάδου υγείας να είναι ίδιες για όλους τους ασφαλισμένους.

Τότε πλέον θα είμαστε ένα. Θα έχουμε κοινά συμφέροντα. Και θα ψηφίζουμε αναλόγως.

Γιατί χαίρεται και χαμογελά ο ΣΥΡΙΖΑ;

Άλλο ένα σύμπτωμα του γραφειοκρατικού DNA της Αριστεράς.

Την ώρα που οι εκλογές αναδεικνύουν μια μνημονιακή κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ πανηγυρίζει την πρωτοφανή άνοδό των ποσοστών του.

Την ώρα που είναι βέβαιο πως θα συνεχιστεί η πολιτική εξαθλίωσης του ελληνικού λαού ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κλαίει αλλά ζητωκραυγάζει τον εαυτό του.

Την ώρα που ο ελληνικός λαός θα πληρώσει με αίμα και δάκρυα την εκλογική άνοδο της Νέας Δημοκρατίας, την επιβίωση του ΠΑΣΟΚ και την σταθεροποίηση της ΔΗΜΑΡ, ο ΣΥΡΙΖΑ κομπάζει για την κατάκτηση της θέσης της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Το δυστύχημα είναι πως αν στη θέση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν το ΚΚΕ ή η ΑΝΤΑΡΣΥΑ τα ίδια πανηγύρια θα ακολουθούσαν την αποτυχία ανατροπής της μνημονιακής πολιτικής.

Τελικά το κομβικό ερώτημα είναι ένα και απλό:

οι κομματικοί σχηματισμοί υπάρχουν για να υπηρετούν το λαό ή τον εαυτό τους;

ποιο υπερτερεί: το συμφέρον του κόμματος ή το συμφέρον των εργαζομένων;