Marx: για την ελευθερία των ιδιωτών.

«Τὴν ἀντίφαση ἀνάμεσα, ἀφ᾽ ἑνός, στὸν προορισμὸ καὶ τὴν καλὴ θέληση τῆς δημόσιας διοίκησης καί, ἀφ᾽ ἑτέρου, τὰ μέσα καὶ τὶς δυνατότητές της, ἡ πολιτεία δὲν μπορεῖ νὰ τὴν ἄρει χωρὶς νὰ ἄρει τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό της, διότι πατᾶ σ᾽ αὐτὴ τὴν ἀντίφαση. Πατᾶ στὴν ἀντίφαση δημόσιου βίου κι ἰδιωτικοῦ, στὴν ἀντίφαση γενικῶν συμφερόντων κι ἰδιαίτερων. […] Μάλιστα εἶναι ὁ φυσικὸς νόμος τῆς δημόσιας διοίκησης ὅτι εἶναι ἀνίσχυρη ἔναντι τῶν ἐπιπτώσεων ἀπὸ τὴν ἀντικοινωνικὴ φύση αὐτοῦ τοῦ ἀστικοῦ βίου, αὐτῆς τῆς ἀτομικῆς ἰδιοκτησίας, αὐτοῦ τοῦ ἐμπορίου, αὐτῆς τῆς βιομηχανίας, αὐτῆς τῆς ἀλληλολεηλασίας διαφόρων ἀστικῶν κύκλων. Γιατὶ αὐτὸς ὁ σπαραγμός, ἡ ἀναξιοπρέπεια, ἡ δουλεία τῆς κοινωνίας πολιτῶν εἶναι τὸ φυσικὸ βάθρο ὅπου πατᾶ ἡ νεώτερη πολιτεία, ὅπως ἡ κοινωνία πολιτῶν τῆς δουλείας ἦταν τὸ φυσικὸ βάθρο ὅπου πατοῦσε ἡ ἀρχαία πολιτεία. […] … τὸ κράτος ἀδυνατεῖ νὰ πιστέψει στὴν ἐγγενὴ ἀδυναμία τῆς διοίκησής του, πᾶ νὰ πεῖ τοῦ ἑαυτοῦ του. Μόνο τυπικά, τυχαῖα ἐλλείμματά της μπορεῖ νὰ διαγνώσει καὶ νὰ ἐπιχειρήσει νὰ θεραπεύσει. Ἂν ἀποβοῦν ἄγονες αὐτὲς οἱ ἀλλαγές, [θὰ πεῖ ὅτι] ἡ κοινωνικὴ ἀναπηρία εἶναι μιὰ φυσικὴ ἀτέλεια ἀνεξάρτητη ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο, ἕνας θεϊκὸς νόμος, ἢ ὅτι ἡ βούληση τῶν ἰδιωτῶν εἶναι πολὺ διεφθαρμένη γιὰ ν᾽ ἀνταποκριθεῖ στοὺς καλοὺς σκοποὺς τῆς διοίκησης. Καὶ τί διεστραμμένοι ἰδιῶτες! Γκρινιάζουν κατὰ τῆς κυβέρνησης ὁποτεδήποτε περιορίζει τὴν ἐλευθερία, καὶ ἀπαιτοῦν ἀπὸ τὴν κυβέρνηση νὰ ἐμποδίσει τὶς ἀναγκαῖες συνέπειες αὐτῆς τῆς ἐλευθερίας!»

Κ. Μάρξ, MEW 1, 401-402, μτφ. Γ. Φαράκλας.