ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΕΛΙΚΑ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΚΑΤΙ;;; της Μαγκούλια Κατερίνας

Μαγκούλια Κατερίνα

ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΕΛΙΚΑ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΚΑΤΙ;;;

Δεν υπάρχει πια καμία αμφιβολία, πως μόνο το διαδίκτυο μας έμεινε για να συζητάμε αυτά που μας απασχολούν. Οι γειτονιά μας τελείωσε, οι ημερίδες χωρίς αποτέλεσμα όλο και αυξάνονται, οι διαδηλώσεις κόπασαν μιας και πάντα τα ΜΑΤ περιμένουν παραταγμένα, αρνούμενα να αλλάξουν πλευρά.
Και παρατηρεί κανείς τα εξής παράδοξα. Όλοι γκρινιάζουν, γιατί δεν πάμε πιο πέρα από το διαδίκτυο.. Όλοι ποστάρουν κρεμάλες και απειλητικές εικόνες προς την εξουσία, χλευάζοντάς την και δείχνοντας έτσι την επιθυμία τους , κάποιοι έστω, να πληρώσουν για όσα περνάμε εμείς..
Υπάρχει βέβαια και η άλλη κατηγορία, που θα ήθελε αλλαγές, μέσα από έναν ειρηνικό τρόπο, χωρίς κρεμάλες και αιματοχυσίες..

Και αναρωτιέμαι. Περιμένει κανείς πως έχει κουράγιο η εξαθλιωμένη κοινωνία να επαναστατήσει; Ή πως σε κάθε οργισμένη αντίδραση δεν θα έρθει η αστυνομία νύχτα να μπει στο σπίτι σου; Αυτό δεν έγινε και στις Σκουριές; Μόλις δυσκολέψουν τα πράγματα, στέλνουν μια στρατιά από ΜΑΤ να επιβάλλει την τάξη.
Περιμένει κανείς να αλλάξει χρώμα η κυβέρνηση για να ακυρώσει όσα έχουν υπογραφεί; Μόλις πάρουν την εξουσία θα σου πουν πως αν δεν κάνουμε όσα λέει η Τρόικα, δεν θα έχουμε να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις..παραλάβαμε ένα χάος και τα γνωστά..Δεν υπάρχει δυνατότητα αυτόνομης εξουσίας, γιατί δεν υπάρχει τρόπος να κουβαλάει τη βούληση της κοινωνίας από πίσω.. Αλλά ποιος την επιδίωξε μέχρι σήμερα; Γιατί δεν έθεσαν τα αντιμνημονιακά κόμματα το θέμα του δημοψηφίσματος; Γιατί δεν έκαναν έναν κοινό αγώνα έστω για αυτό το ζήτημα και για την άρση των ασυλιών, αφού κόπτονται για το λαό και για την τιμωρία των υπευθύνων; Γιατί δεν αντέδρασε κανένας στο θέμα που πέρασε στη βουλή για τα δάνεια των κομμάτων; Οργανώθηκε καμία πορεία από τα αντιμνημονιακά κόμματα με τέτοια αιτήματα;

Με συνθήματα που πουλάνε, γνωρίζουν καλά να εμπαίζουν τους πολίτες που δεν ξέρουν πού να στραφούν. Με το σύνθημα δεν έχουμε ακόμη την παιδεία, οι συστημικοί κηφήνες του διαδικτύου και όχι μόνο, διακηρύττουν πως δεν είμαστε άξιοι να παίρνουμε εμείς τις αποφάσεις που μας αφορούν και πως πρέπει να φτιάξουμε πρώτα την παιδεία μας και μετά να μιλήσουμε για σύνταγμα. Πώς να βγάλεις έναν ολόκληρο λαό από την απάθεια, αν δεν έχει κάτι να κερδίσει από τη συμμετοχή του; Δώσε του έναν ρόλο ευθύνης. Είμαστε άξιοι να ψηφίζουμε τους κυβερνήτες μας, αλλά δεν είμαστε άξιοι να αποφασίσουμε για το μέλλον μας; Εάν πεις σε κάποιον άνεργο να βγει να διαδηλώσει, μπορεί και να μην πάει, γιατί έχει απογοητευθεί. Εάν του πεις όμως να πάει να πει τη γνώμη του γιατί αυτή θα γίνει νόμος, θα πάει!

Αυτή είναι η απάντηση σε όσους έχουν απαξιώσει έναν ολόκληρο λαό, και τον οδήγησαν στο να μην έχει πια επιλογές, να αισθάνεται επαίτης της Ευρώπης αλλά και σε όσους εκ του ασφαλούς από τη θέση του δήθεν διανοούμενου, κατηγορούν για έλλειψή παιδείας τους πολίτες που τόσα χρόνια χρησιμοποιούνται κατά το συμφέρον του συστήματος . Αυτοί οι ίδιοι αποδεικνύουν ότι στην ουσία δεν θέλουν να αλλάξει κάτι, γιατί ίσως τότε θα χάσουν την προβολή τους στα ΜΜΕ κάθε είδους, αλλά και δεν θα μπορούν να εκδίδουν βιβλία για την κρίση και να πλουτίζουν από αυτό που δήθεν κατηγορούν.